Blogia
ecleSALia del 11/04/07 al 31/07/10

Biblia

comprende

comprende

2 Pascua (C) Juan 20, 19-31
NO SEAS INCRÉDULO SINO CREYENTE
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 07/04/10.- La figura de Tomás como discípulo que se resiste a creer ha sido muy popular entre los cristianos. Sin embargo, el relato evangélico dice mucho más de este discípulo escéptico. Jesús resucitado se dirige a él con unas palabras que tienen mucho de llamada apremiante, pero también de invitación amorosa: «No seas incrédulo, sino creyente». Tomás, que lleva una semana resistiéndose a creer, responde a Jesús con la confesión de fe más solemne que podemos leer en los evangelios: «Señor mío y Dios mío».

¿Qué ha experimentado este discípulo en Jesús resucitado? ¿Qué es lo que ha transformado al hombre hasta entonces dubitativo y vacilante? ¿Qué recorrido interior lo ha llevado del escepticismo hasta la confianza? Lo sorprendente es que, según el relato, Tomás renuncia a verificar la verdad de la resurrección tocando las heridas de Jesús. Lo que le abre a la fe es Jesús mismo con su invitación.

A lo largo de estos años, hemos cambiado mucho por dentro. Nos hemos hecho más escépticos, pero también más frágiles. Nos hemos hecho más críticos, pero también más inseguros. Cada uno hemos de decidir cómo queremos vivir y cómo queremos morir. Cada uno hemos de responder a esa llamada que, tarde o temprano, de forma inesperada o como fruto de un proceso interior, nos puede llegar de Jesús: «No seas incrédulo, sino creyente».

Tal vez, necesitamos despertar más nuestro deseo de verdad. Desarrollar esa sensibilidad interior que todos tenemos para percibir, más allá de lo visible y lo tangible, la presencia del Misterio que sostiene nuestras vidas. Ya no es posible vivir como personas que lo saben todo. No es verdad. Todos, creyentes y no creyentes, ateos y agnósticos, caminamos por la vida envueltos en tinieblas. Como dice Pablo de Tarso, a Dios lo buscamos «a tientas».

¿Por qué no enfrentarnos al misterio de la vida y de la muerte confiando en el Amor como última Realidad de todo? Ésta es la invitación decisiva de Jesús. Más de un creyente siente hoy que su fe se ha ido convirtiendo en algo cada vez más irreal y menos fundamentado. No lo sé. Tal vez, ahora que no podemos ya apoyar nuestra fe en falsas seguridades, estamos aprendiendo a buscar a Dios con un corazón más humilde y sincero.

No hemos de olvidar que una persona que busca y desea sinceramente creer, para Dios es ya creyente. Muchas veces, no es posible hacer mucho más. Y Dios, que comprende nuestra impotencia y debilidad, tiene sus caminos para encontrarse con cada uno y ofrecerle su salvación. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

ÃO SEJAS INCRÉDULO MAS CRENTE
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

A figura de Tomé como discípulo que resiste a acreditar tem sido muito popular entre os cristãos. No entanto, o relato evangélico diz muito mais deste discípulo céptico. Jesus ressuscitado dirige-se a ele com umas palavras que têm muito de chamada premente, mas também de convite amoroso: «Não sejas incrédulo, mas crente». Tomé, que leva uma semana a resistir em acredita, responde a Jesus com a profissão de fé mais solene que podemos ler nos evangelhos: «Senhor meu e Deus meu».

Que experimentou este discípulo em Jesus ressuscitado? Que é que transformou o homem até aí dubitativo e vacilante? Que percurso interior o levou do cepticismo até à confiança? O surpreendente é que, segundo o relato, Tomé renuncia a verificar a verdade da ressurreição tocando as feridas de Jesus. O que o abre à fé é Jesus mesmo com o Seu convite.

Ao longo destes anos, temos mudado muito por dentro. Fizemo-nos mais cépticos, mas também mais frágeis. Fizemo-nos mais críticos, mas também mais inseguros. Cada um de nós tem de decidir como queremos viver e como queremos morrer. Cada um de nós tem de responder a essa chamada que, mais tarde ou mais cedo, de forma inesperada ou como fruto de um processo interior, nos pode chegar de Jesus: «Não sejas incrédulo, mas crente».

Tal vez, necessitemos despertar mais o desejo dessa verdade. Desenvolver essa sensibilidade interior que todos temos para perceber, mais para lá do visível e do tangível, a presença do Mistério que sustem as nossas vidas. Já não é possível viver como pessoas que sabem tudo. Não é verdade. Todos, crentes e não crentes, ateus e agnósticos, caminhamos pela vida envoltos em trevas. Como diz Paulo de Tarso, a Deus procura-lo «tacteando».

Por que não nos enfrentarmos ao mistério da vida e da morte confiando no Amor como última Realidade de tudo? Este é o convite decisivo de Jesus. Mais de um crente sente hoje que a sua fé se foi convertendo em algo cada vez mais irreal e menos fundamentado. Não sei. Tal vez, agora que não podemos já apoiar a nossa fé em falsas seguranças, estamos a aprender a procurara a Deus com um coração mais humilde e sincero.

Não esquecer que uma pessoa que procura e deseja sinceramente acreditar, para Deus é já crente. Muitas vezes, não é possível fazer muito mais. E Deus, que compreende a nossa impotência e debilidade, estende os Seus caminhos para encontrar-se com cada um e oferecendo a Sua salvação.

Non essere incrEdulo, ma credente
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

La figura di Tommaso, come discepolo che resiste a credere, è stata molto popolare fra i cristiani. Tuttavia, il racconto evangelico dice di questo discepolo scettico molto di più. Gesù risorto si rivolge a lui con parole che sono piuttosto una chiamata pressante, ma anche un invito amoroso: Non essere incredulo, ma credente. Tommaso, che ha passato una settimana nel travaglio di credere, risponde a Gesù con la confessione di fede più solenne che possiamo leggere nei Vangeli: Signore mio e Dio mio.

Che cosa ha sperimentato questo discepolo in Gesù risorto? Che cosa ha trasformato l’uomo fino a quel momento dubbioso e vacillante? Che percorso interiore lo ha portato dallo scetticismo fino alla fiducia? La cosa sorprendente è che, secondo il racconto, Tommaso rinuncia a verificare la verità della risurrezione toccando le ferite di Gesù. Quello che lo apre alla fede è Gesù stesso con il suo invito.

Durante questi anni, siamo molto cambiati interiormente. Siamo diventati più scettici, ma anche più fragili. Siamo diventati più critici, ma anche più insicuri. Tutti dobbiamo decidere come vogliamo vivere e come vogliamo morire. Tutti dobbiamo rispondere a quella chiamata, che, prima o poi, all’improvviso o come frutto di un cammino interiore, ci può arrivare da Gesù: Non essere incredulo, ma credente.

Forse dobbiamo risvegliare di più il nostro desiderio di verità. Sviluppare quella sensibilità interiore che tutti abbiamo, per percepire, al di là del visibile e del tangibile, la presenza del Mistero che sostiene le nostre vite. Non è più possibile vivere come persone che sanno tutto. Non è vero. Tutti, credenti e non credenti, atei e agnostici, viviamo avvolti in tenebre. Come dice Paolo di Tarso, cerchiamo Dio a tentoni.

Perché non guardare in faccia il mistero della vita e della morte confidando nell’Amore come l’ultima Realtà di tutto? Questo è l’invito decisivo di Gesù. Più di un credente sente oggi che la sua fede è diventata qualcosa di sempre più irreale e meno fondata. Non lo so. Forse ora che non possiamo più appoggiare la nostra fede su false sicurezze, stiamo imparando a cercare Dio con un cuore più umile e sincero.

Non dobbiamo dimenticare che uno che cerca e desidera sinceramente di credere, per Dio è già credente. Spesso non è possibile fare molto di più. E Dio, che comprende la nostra impotenza e debolezza, ha le sue vie per incontrarsi con ciascuno e offrirgli la sua salvezza.

NE SOIS PAS INCREDULE, SOIS CROYANT
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

L’image de Thomas en tant que disciple refusant de croire, a été très populaire parmi les chrétiens. Cependant, le récit évangélique dit beaucoup plus à propos de ce disciple sceptique. Jésus ressuscité s’adresse à lui avec des paroles qui sont surtout un appel pressant mais également une invitation amoureuse : « Ne sois pas incrédule, sois croyant ». Thomas qui depuis une semaine résiste à croire, répond à Jésus avec la confession de foi la plus solennelle que l’on puisse lire dans les évangiles ; « Mon Seigneur et mon Dieu ».

Qu’a-t-il expérimenté ce disciple, en Jésus ressuscité? Qu’est-ce qui a pu transformer cet homme jusque-là dubitatif et hésitant ? Quel parcours intérieur a pu le mener du scepticisme à la confiance ? Ce qui est surprenant, c’est que, d’après le récit, Thomas renonce à vérifier la vérité de la résurrection en touchant les blessures de Jésus. C’est Jésus lui-même qui avec son invitation, lui ouvre le chemin de la foi.

Depuis quelques années nous avons beaucoup changé intérieurement. Nous sommes devenus plus sceptiques mais aussi plus fragiles. Nous sommes devenus plus critiques mais aussi plus incertains. C’est à chacun de décider comment il veut vivre et comment il veut mourir. C’est chacun de nous qui devra répondre à cet appel qui, tôt ou tard, de façon inattendue ou comme résultat d’un processus intérieur, peut nous venir de Jésus : « Ne sois pas incrédule, sois croyant »

Nous avons peut-être besoin de réveiller davantage notre désir de vérité. Développer cette sensibilité intérieure que nous possédons tous pour percevoir, au –delà de ce qui est visible ou tangible, la présence du Mystère qui soutient nos vies. Il n’est plus possible de vivre comme des personnes qui connaissent tout. Ce n’est pas vrai. Nous tous, croyants et non croyants, athées et agnostiques, nous marchons sur le chemin de la vie enveloppés de ténèbres. Comme dit Paul de Tarse, c’est « à tâtons » que nous cherchons Dieu.

Pourquoi ne pas affronter le mystère de la vie et de la mort en faisant confiance à l’Amour comme ultime réalité de tout? C’est-là l’invitation décisive de Jésus. Plus d’un croyant sent aujourd’hui que sa foi est devenue quelque chose de plus en plus irréel et infondé. Je n’en sais rien. C’est peut-être, maintenant qu’il ne nous est plus possible d’appuyer notre foi sur de fausses sécurités, que nous sommes en train d’apprendre à chercher Dieu avec un cœur plus humble et sincère.

N’oublions pas que pour Dieu, une personne qui cherche et qui désire sincèrement croire, est déjà croyante. Souvent, il n’est pas possible de faire davantage. Et Dieu, qui comprend notre impuissance et notre faiblesse, a ses chemins à lui pour rencontrer chacun de nous et lui offrir son salut.

“DOUBT NO LONGER, BUT BELIEVE”
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

The figure of Thomas as an unbelieving disciple has been quite popular among Christians. The gospel narrative, however, reveals much more about this

sceptic disciple. But Christ addresses him in terms which are quite challenging, and also a loving invitation. “Doubt no longer, but believe.” Thomas,

after a week of resistance to believe, responds to Jesus with the most solemn confession of faith that we can find in the gospels: “My Lord and my God.”

What has this disciple seen in the Risen Jesus? What has made him turn from doubt and uncertainty to faith? How did his mind go from scepticism to trust? What is most surprising, according to the narrative, is that Thomas did not use his demand of touching Jesus’ wounds to verify the truth of the resurrection. What made him a believer was Jesus’ invitation.

During these past centuries, we have all changed a lot: we have become more sceptical, as well as more fragile. We have become more critical and also more insecure. Each one of us must decide how we want to live and how we choose to die. Each one of us, therefore, will have to face, sooner or later, suddenly or along some period of our lives, Jesus’ invitation: “Doubt no longer, but believe.”

Probably, we may have to search within ourselves a quest for truth. We may have to develop an interior curiosity to see beyond what is visible and tangible, and go for the Mystery that lies beyond our own lives. We can no longer live as persons who know everything. That is not true. All of us, believers and unbelievers, atheists and agnostics, go through life surrounded in darkness. In the words of Paul of Tarsus, “we search for God groping in the dark.”

Why can’t we face the mystery of life and death trusting in that Love as the ultimate reality of everything? Such is Jesus’ final and decisive invitation? More and more believers today feel that their faith has become more and more unreal and less fundamental. It’s difficult to say why. Perhaps, it is because now we cannot lean on false promises, and we are beginning to seek God with hearts which are more sincere and humble.

Let us not forget that any person who seeks and sincerely desires to believe in God is already a believer. Many times, it is not possible to go beyond that. And God, who knows our weakness and impotence, has many ways to meet everyone and offer His salvation.

EZ ZAITEZ IZAN SINESGABE, SINESTEDUN BAIZIK
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Tomasen irudia, sinesteari gogor egin dion ikasle bezala, oso herrikoia izan da kristauen artean. Halaz guztiz, ebanjelioko kontakizunak hori baino askoz gehiago dakar ikasle eszeptiko honetaz. Aski dei estu diren hitzez mintzatu zaio Jesus berpiztua, baina aldi berean gonbit maitekor direnez: «Ez zaitez izan sinesgabe, sinestedun baizik». Tomasek, sinesteari gogor eginez astebete daraman horrek, ebanjelioetan irakur dezakegun fede-aitorpenik handienaz erantzun dio: «Ene Jaun eta ene Jainko».

Zer esperimentatu du ikasle honek Jesus berpiztuagan? Zerk aldarazi du ordu arte dudak eta zalantzak hartua izan den gizon hau? Zein barne-ibilbidek eraman du eszeptizismotik konfiantzara? Harrigarriena da, kontakizunaren arabera, Tomasek uko egin diola piztueraren benetakotasuna egiaztatzeari Jesusen zauriak ukituz. Federa ireki duena Jesus bera izan da, gonbita egitean.

Azken urte hauetan, asko aldatu gara geure barnean. Eszeptikoago bihurtu gara, baina hauskorrago ere bai. Kritikoago bilakatu gara, baina ez-ziurrago ere bai. Norberak erabaki behar du nola nahi duen bizi eta nola nahi duen hil. Norberak erantzun behar dio Jesusengandik, goiz ala berandu, ezusteko moduan, barne-prozesu baten ondorio gisa, iritsi ahal zaion gonbit horri: «Ez zaitez izan sinesgabe, sinestedun baizik».

Beharbada, geure egia-gogoa gehiago iratzarri beharrean gara. Gehiago garatu beharrean geure barne-sentiberatasuna, ikusgarri eta ukigarri dena baino harago sumatzeko, gure biziaren sostengu den Misterioaren presentzia sumatzeko guztiok dugun sentiberatasuna. Ezin gara bizi jada dena jakingo bagenu bezala. Hori ez da egia. Guztiak, fededun eta fedegabe, ateo eta agnostiko, ilunak bildurik gabiltza bizitzan. Tartsoko Paulok dioen bezala, «haztamuka» gabiltza Jainkoaren bila.

Zergatik ez aurpegi eman biziaren eta herioaren misterioari Maitasunean konfiantza jarriz, ororen azken Errealitate denez? Hori da azken batean Jesusen gonbita. Fededun batek baino gehiagok sumatu du gaur egun ezen beraren fedea gero eta irrealago eta funsgabekoago bilakatuz joan dela. Ez dakit. Agian, geure fedearen sostengutzat sasi-segurtasunik ez dugun honetan, bihotz apalagoz eta egiazaleagoz gabiltza Jainkoaren bila.

Ez dezagun ahaztu ezen, nola sinetsiko eta sinetsi nahian benetan dabilena, jada sinestedun dela Jainkoarentzat. Askotan, ezin egin ahal da besterik. Eta Jainkoak, gure ezina eta ahuldadea ezagutzen duen hark, bere bideak ditu bakoitzarekin topo egin eta bere salbazioa eskaintzeko.

NO SIGUIS INCRÈDUL, SIGUES CREIENT
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

La figura de Tomàs com a deixeble que es resisteix a creure ha estat molt popular entre els cristians. No obstant això, el relat evangèlic diu molt més d'aquest deixeble escèptic. Jesús ressuscitat se li adreça amb unes paraules que tenen molt de crida urgent, però també d'invitació amorosa: «No siguis incrèdul, sigues creient». Tomàs, que porta una setmana resistint-se a creure, respon a Jesús amb la confessió de fe més solemne que podem llegir en els evangelis: «Senyor meu i Déu meu».

¿Què ha experimentat aquest deixeble en Jesús ressuscitat? Què és allò que ha transformat l'home fins llavors dubitatiu i vacil•lant? Quin recorregut interior l'ha portat de l'escepticisme fins a la confiança? El més sorprenent és que, segons el relat, Tomàs renuncia a verificar la veritat de la resurrecció tocant les ferides de Jesús. Allò que l'obre a la fe és Jesús mateix amb la seva invitació.

Al llarg d'aquests anys, hem canviat molt per dins. Ens hem fet més escèptics, però també més fràgils. Ens hem fet més crítics, però també més insegurs. Cadascú de nosaltres ha de decidir com vol viure i com vol morir. Cadascú ha de respondre aquesta crida que, tard o d'hora, de manera inesperada o com a fruit d'un procés interior, ens pot arribar de Jesús: «No siguis incrèdul, sigues creient».

Potser, necessitem despertar més el nostre desig de veritat. Desenvolupar aquesta sensibilitat interior que tots tenim per a percebre, més enllà de les coses visibles i tangibles, la presència del Misteri que sosté les nostres vides. Ja no és possible viure com persones que ho saben tot. No és veritat. Tots, creients i no creients, ateus i agnòstics, caminem per la vida embolicats en tenebres. Com diu Pau de Tars, a Déu el busquem «a les palpentes».

Per què no enfrontar-nos al misteri de la vida i de la mort confiant en l'Amor com a última Realitat de tot? Aquesta és la invitació decisiva de Jesús. Més d'un creient sent avui que la seva fe s'ha anat convertint en quelcom cada vegada més irreal i menys fonamentat. No ho sé. Potser, ara que no podem ja donar suport a la nostra fe en falses seguretats, estem aprenent a buscar Déu amb un cor més humil i sincer.

No hem d'oblidar que una persona que busca i desitja sincerament creure, per a Déu ja és creient. Moltes vegades, no és possible fer molt més. I Déu, que comprèn la nostra impotència i debilitat, té els seus camins per trobar-se amb cada un i oferir la seva salvació.José Antonio Pagola


identificarse

identificarse

4 de abril de 2010 Domingo de Resurrección (C)
¿DÓNDE BUSCAR AL QUE VIVE?
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 31/03/10.- La fe en Jesús, resucitado por el Padre, no brotó de manera natural y espontánea en el corazón de los discípulos. Antes de encontrarse con él, lleno de vida, los evangelistas hablan de su desorientación, su búsqueda en torno al sepulcro, sus interrogantes e incertidumbres.

María de Magdala es el mejor prototipo de lo que acontece probablemente en todos. Según el relato de Juan, busca al crucificado en medio de tinieblas, «cuando aún estaba oscuro». Como es natural, lo busca «en el sepulcro». Todavía no sabe que la muerte ha sido vencida. Por eso, el vacío del sepulcro la deja desconcertada. Sin Jesús, se siente perdida.

Los otros evangelistas recogen otra tradición que describe la búsqueda de todo el grupo de mujeres. No pueden olvidar al Maestro que las ha acogido como discípulas: su amor las lleva hasta el sepulcro. No encuentran allí a Jesús, pero escuchan el mensaje que les indica hacia dónde han de orientar su búsqueda: «¿Por qué buscáis entre los muertos al que vive? No está aquí. Ha resucitado».

La fe en Cristo resucitado no nace tampoco hoy en nosotros de forma espontánea, sólo porque lo hemos escuchado desde niños a catequistas y predicadores. Para abrirnos a la fe en la resurrección de Jesús, hemos de hacer nuestro propio recorrido. Es decisivo no olvidar a Jesús, amarlo con pasión y buscarlo con todas nuestras fuerzas, pero no en el mundo de los muertos. Al que vive hay que buscarlo donde hay vida.

Si queremos encontrarnos con Cristo resucitado, lleno de vida y de fuerza creadora, lo hemos de buscar, no en una religión muerta, reducida al cumplimiento y la observancia externa de leyes y normas, sino allí donde se vive según el Espíritu de Jesús, acogido con fe, con amor y con responsabilidad por sus seguidores.

Lo hemos de buscar, no entre cristianos divididos y enfrentados en luchas estériles, vacías de amor a Jesús y de pasión por el Evangelio, sino allí donde vamos construyendo comunidades que ponen a Cristo en su centro porque, saben que «donde están reunidos dos o tres en su nombre, allí está él».

Al que vive no lo encontraremos en una fe estancada y rutinaria, gastada por toda clase de tópicos y fórmulas vacías de experiencia, sino buscando una calidad nueva en nuestra relación con él y en nuestra identificación con su proyecto. Un Jesús apagado e inerte, que no enamora ni seduce, que no toca los corazones ni contagia su libertad, es un "Jesús muerto". No es el Cristo vivo, resucitado por el Padre. No es el que vive y hace vivir. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

ONDE PROCURAR O QUE VIVE?
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

A fé em Jesus, ressuscitado pelo Pai, não brotou de forma natural e espontânea no coração dos discípulos. Antes de se encontrar com Ele, cheio de vida, os evangelistas falam da sua desorientação, a sua procura em torno do sepulcro, as suas interrogações e incertezas.

Maria de Madalena é o melhor exemplo do que acontece provavelmente em todos. Segundo o relato de João, procura o crucificado no meio das trevas, «quando ainda estava escuro». Como é natural, procura-O «no sepulcro». Todavia não sabe que a morte foi vencida. Por isso o vazio do sepulcro deixa-a desconcertada. Sem Jesus, sente-se perdida.

Os outros evangelistas recolhem outra tradição que descreve a procura de todo o grupo de mulheres. Não podem esquecer o Mestre que as acolheu como discípulas: o seu amor leva-as até ao sepulcro. Não encontram aí Jesus, mas escutam a mensagem que lhes indica para onde devem orientar a sua busca: «Por que procurais entre os mortos o que vive? Não está aqui. Ressuscitou».

A fé em Cristo ressuscitado não nasce tampouco hoje em nós de forma espontânea, só porque o escutámos desde crianças a catequistas e pregadores. Para nos abrirmos à fé na ressurreição de Jesus, temos de fazer o nosso próprio percurso. É decisivo não esquecer Jesus, amá-Lo com paixão e procurá-Lo com todas as nossas forças, mas não no mundo dos mortos. Ao que vive tem de se procurar onde há vida.

Se queremos encontrar-nos com Cristo ressuscitado, cheio de vida e de força criadora, temos de o procurar não numa religião morta, reduzida ao cumprimento e à observância externa de leis e normas, mas ali onde se vive segundo o Espírito de Jesus, acolhido com fé, com amor e com responsabilidade pelos seus seguidores.

Temos de O procurar, não entre os cristãos divididos e confrontados com lutas estéreis, vazias de amor a Jesus e de paixão pelo Evangelho, mas ali onde vamos construindo comunidades que põe Cristo no seu centro porque, sabem que «onde estão reunidos dois ou três em Seu nome, ali está Ele».

Ao que vive não O encontraremos numa fé estagnada e rotineira, gasta por toda a classe de tópicos e fórmulas vazias de experiência, mas procurando uma qualidade nova na nossa relação com Ele e na nossa identificação com o Seu projecto. Um Jesus apagado e inerte, que não apaixona nem seduz, que não toca os corações nem contagia a sua liberdade, é um "Jesus morto". Não é o Cristo vivo, ressuscitado pelo Pai. Não é O que vive e que faz viver.

DOVE CERCARE COLUI CHE VIVE?
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

La fede in Gesù, risuscitato dal Padre, non sbocciò in maniera naturale e spontanea nel cuore dei discepoli. Prima di incontrarsi con lui, pieno di vita, gli evangelisti parlano del loro disorientamento, della loro ricerca attorno al sepolcro, dei loro interrogativi e delle loro incertezze.

Maria di Magdala è il prototipo migliore di quello che accade probabilmente a tutti. Secondo il racconto di Giovanni, cerca il crocifisso nelle tenebre, quando era ancora buio. Com’è naturale, lo cerca nel sepolcro. Non sa ancora che la morte è stata vinta. Per questo, il vuoto del sepolcro la lascia sconcertata. Senza Gesù, si sente persa.

Gli altri evangelisti raccolgono un’altra tradizione che descrive la ricerca di tutto il gruppo delle donne. Non possono dimenticare il Maestro che le ha accolte come discepole: il loro amore le porta fino al sepolcro. Non trovano lì Gesù, ma ascoltano il messaggio che indica loro verso dove devono orientare la loro ricerca: Perché cercate tra i morti colui che è vivo? Non è qui. È risorto.

La fede nel Cristo risorto nemmeno oggi nasce in noi in maniera spontanea, ma perché abbiamo ascoltato fin da piccoli catechisti e predicatori.

Per aprirci alla fede nella risurrezione di Gesù, dobbiamo fare il nostro proprio percorso. È decisivo non dimenticare Gesù, amarlo con passione e cercarlo con tutte le nostre forze, ma non nel mondo dei morti. Colui che vive devi cercarlo dove c’è vita.

Se vogliamo incontrarci con Cristo risorto, pieno di vita e di forza creatrice, dobbiamo cercarlo, non in una religione morta, ridotta al compimento e all’osservanza esterna di leggi e norme, ma là dove si vive secondo lo Spirito di Gesù, accolto con fede, con amore e con responsabilità dai suoi seguaci.

Dobbiamo cercarlo, non tra cristiani divisi e che si scontrano in sterili lotte, vuote di amore a Gesù e di passione per l’Evangelo, ma là dove si costruiscono comunità che pongono Cristo al centro, perché sanno che dove due o tre sono riuniti nel suo nome, egli è lì.

Colui che vive non lo troveremo in una fede stagnante e rutinaria, usata per ogni genere di frasi fatte e formule vuote di esperienza, ma cercando una qualità nuova nella nostra relazione con lui e identificandoci con il suo progetto. Un Gesù spento e inerte, che non innamora né seduce, che non tocca i cuori né contagia la sua libertà, è un “Gesù morto”. Non è il Cristo vivo, risuscitato dal Padre. Non è colui che vive e fa vivere.

Où CHERCHER CELUI QUI EST VIVANT?
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

La foi en Jésus, ressuscité par le Père, n’a pas jailli du coeur des disciples d’une façon naturelle et spontanée. Avant de le rencontrer, plein de vie, les évangélistes nous parlent de leur embarras, de leur recherche autour du tombeau, de leurs interrogations et incertitudes.

Marie de Magdala est la meilleure illustration de ce qui nous arrive probablement à tous. D’après le récit de Jean, elle cherche le crucifié au milieu des ténèbres, « lorsqu’il faisait encore noir ». Naturellement, c’est “au sépulcre” qu’elle va le chercher. Elle ignore encore que la mort a été vaincue. C’est pourquoi elle est déconcertée en voyant le sépulcre vide. Sans Jésus, elle se sent perdue.

Les autres évangélistes recueillent une autre tradition qui décrit la recherche par tout le groupe de femmes. Elles ne peuvent pas oublier le Maître qui les a accueillies en tant que disciples : leur amour les pousse jusqu’au sépulcre. Elles n’y trouvent pas Jésus mais elles entendent le message leur indiquant vers où elles devront orienter leur recherche : « Pourquoi cherchez vous parmi les morts celui qui est vivant ? Il n’est pas ici. Il est ressuscité ».

La foi au Christ ressuscité ne surgit pas non plus aujourd’hui de façon spontanée, seulement parce que depuis notre enfance nous avons écouté des catéchistes et des prédicateurs. Pour nous ouvrir à la foi en la résurrection de Jésus, nous devons faire notre propre parcours. Ce qui est décisif c’est de ne pas oublier Jésus, de l’aimer passionnément et de le chercher de toutes nos forces, mais pas parmi les morts. Celui qui est vivant doit être cherché là où il y a de la vie.

Si nous voulons rencontrer le Christ ressuscité, plein de vie et de force créatrice, il faut le chercher, non pas dans une religion morte, réduite à l’accomplissement et à l’observance extérieure des lois et des normes, mais là où l’on vit selon l’Esprit de Jésus, accueilli par ses disciples avec foi, avec amour et responsabilité.

Il faut le chercher, non pas parmi des chrétiens divisés s’affrontant dans des luttes stériles, vides d’amour de Jésus et de passion pour l’Evangile, mais là où se construisent des communautés dont le coeur est le Christ, parce qu’elles savent que “là où plusieurs sont réunis en son nom, il est là au milieu d’eux”.

Ce n’est pas dans une foi stagnante et routinière, usée par toute sorte de stéréotypes et de formules vides d’expérience, que nous trouverons celui qui est vivant, mais en cherchant une nouvelle qualité dans notre relation avec lui et dans notre identification à son projet. Un Jésus éteint et inerte, qui n’enflamme ni ne séduit (pas), qui ne touche pas les cœurs et qui ne communique pas sa liberté, est un « Jésus mort ». Ce n’est pas le Christ vivant, ressuscité par le Père. Ce n’est pas celui qui vit et qui fait vivre.

WHY SEARCH FOR THE LIVING AMONG THE DEAD?
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

Faith in Jesus risen by the Father, did not arise naturally and spontaneously in the disciples’ hearts. Before they met Him, full of life, the evangelists speak about their disorientation, searching around the grave, and their doubts and uncertainties.

Mary of Magdala is perhaps the best reference to know what happened to all of them. According to John, she was looking for the crucified while still dark. Obviously, she went to the tomb. She hadn’t learned yet that death had been conquered. The empty sepulchre made her feel sad and at a loss. Without Jesus, she didn’t know where to go.

The other evangelists write about an old tradition that had a group of holy women searching for Him. They couldn’t forget the Master who had welcomed them as disciples: their love and gratitude lead them to the grave. They did not find Him, but they listened to the guide who tells them where they could search for Him: “Why are you looking for the living one among the dead? He is not here. He has risen.”

Faith in the Risen Christ does not happen with us spontaneously, or because we were told by teachers or catechists at school or church. To really believe in the resurrection of Jesus, we have to make our own search. We must know Him, love Him passionately and search for Him with all our strength – but not among the dead. He is Life itself and must be searched among the living.

If we want to be with the Risen Christ, full of life and creative ideas, we will find Him, not among dead relics, like rituals and ancient traditions, but among the living spirit of Jesus’ disciples who practice the faith, love and social compassion shown by Jesus.

We will not find the living Jesus among divided Christians or followers that claim sterile doctrines, away from the love of Christ and passion for the Gospel. Instead, we must build communities that put Christ at the centre, because they know that “where two or three are gathered in His name, He will be there in the midst of them.”

The Living one will not be found in a Faith that is lifeless and just routine and tradition, a result of centuries of folklore or mystery. We must search for a living Jesus and a new identification with his project. Any Jesus that appears dead or silent, that does not excite or challenge us, that does not move our hearts and makes us free, is a “dead Jesus”. He is not the living Jesus, who was risen by the Father. He is not the living one, the one who will give us Life.

NON IBILI BIZI DENAREN BILA?
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Aitak piztu zuen Jesusekiko fedea ez zen jaio ikasleen bihotzean berez eta bere kasa. Bizi zen harekin topo egin aurretik, ebanjelariek diotenez, ikasleak noraezean ibili ziren haren bila, hilobi inguruan, galde eta duda asko zutela.

Magdalako Maria da prototiporik hobena, guztiei ere zer gertatu zaien jakiteko. Joanen kontakizunean datorrenez, goizean goiz dabil Maria gurutziltzatuaren bila: «artean ilun zela». Jakina, «hilobira» joan da bila. Artean ez daki herioa garaitua izan dela. Horregatik, nahasarazi egin du hilobia hutsik ikusteak. Jesus gabe, galdua ikusi du bere burua.

Beste ebanjelariak beste tradizio batez mintzo dira: emakume-talde osoa bila dabilela dioenaz. Ezin ahaztu dira Maisuaz, ikasletzat hartu dituen hartaz, eta harekiko maitasunak hilobira eraman ditu. Han ez dute aurkitu Jesus; alabaina, haren bila nora jo adierazi dien mezua entzun dute: «Zertan zabiltzate hildakoen artean bizi denaren bila? Ez da hemen. Piztu da».

Kristo berpiztuarekiko fedea ez da pizten gugan gaur ere berez, haurtzarotik katekistei eta predikariei entzun diegulako soilik. Jesusen piztuerarekiko federa bihotza irekitzeko, nork bere ibilbidea egin behar du. Ezinbestekoa da Jesusez ez ahaztea, hura grinatsuki maitatzea, indar guztiz aren bila ibiltzea, baina ez hildakoen munduan. Bizi den haren bila, bizia den lekuan behar da ibili.

Bizi den eta kreatzaile den Kristo berpiztuarekin topo egin nahi badugu, ez dugu bilatu behar hila den erlijio batean, legeak eta arauak betetze hutsera emana den erlijio batean, baizik Jesusen Espirituaren arabera bizi ohi den lekuan, jarraitzaileek Jesus fedez, maitasunez eta erantzukizunez onartzen duten lekuan.

Ez dugu ibili behar haren bila borroka agor batek, Jesusekiko maitasunik eta Ebanjelioarekiko gogorik ezak banaturik eta muturka jarriak dituen kristauen artean; baizik eta kristau-elkartea eraikitzen ari garen lekuan ibili behar dugu haren bila, beren erdian Jesus jarria dutenen artean, ezen badakiten «bi edo hiru haren izenean bildu diren lekuan, han dela hura».

Bizi den hura ez dugu aurkituko fede zurrun eta ohikeriazko batean, topiko-mota guztiek eta esperientziarik gabeko formula hutsalek higatua duten hartan; hura aurkitzeko, beste kalitate bateko harremanak behar ditugu harekin eta haren egitasmoarekin. Itzalia eta zurruna den Jesus bat, maiteminik eta lilurarik eragiten ez duen bat, bihotza hunkitzen ez duen eta bere askatasuna kutsatzen ez duen bat: halako Jesus hura «hila den Jesus» da. Ez da bizi den Kristo, ez da Aitak piztu duen hura. Ez da bizi den eta biziarazten duen hura.

ON CERCAR AQUELL QUI VIU?
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

La fe en Jesús, ressuscitat pel Pare, no va sorgir de manera natural i espontània en el cor dels deixebles. Abans de trobar-se amb ell, ple de vida, els evangelistes parlen de la seva desorientació, la cerca al voltant del sepulcre, els seus interrogants i incerteses.

Maria de Magdala és el millor prototip del que els passa probablement a tots. Segons el relat de Joan, cerca el crucificat enmig de tenebres, «quan encara era fosc». Com és natural, el busca «en el sepulcre». Encara no sap que la mort ha estat vençuda. Per això, trobar el sepulcre buit la deixa desconcertada. Sense Jesús, se sent perduda.

Els altres evangelistes recullen una altra tradició que descriu la recerca de tot el grup de dones. No poden oblidar el Mestre que les ha acollit com deixebles: el seu amor les porta fins el sepulcre. No hi troben Jesús, però senten el missatge que els indica cap on han d’orientar la cerca: «Per què busqueu entre els morts aquell qui viu? No és aquí: Ha ressuscitat».

La fe en Crist ressuscitat no neix tampoc avui en nosaltres de forma espontània, només perquè ho hem sentit des de petits a catequistes i predicadors. Per obrir-nos a la fe en la resurrecció de Jesús, hem de fer el nostre propi recorregut. És decisiu no oblidar Jesús, estimar-lo amb passió i buscar amb totes les nostres forces, però no en el món dels morts. Aquell qui viu se l’ha de buscar on hi ha vida.

Si volem trobar-nos amb Crist ressuscitat, ple de vida i de força creadora, l’hem de cercar, no en una religió morta, reduïda al compliment i l’observança externa de lleis i de normes, sinó allà on és viu segons l’Esperit de Jesús, acollit amb fe, amb amor i amb responsabilitat pels seus seguidors.

L’hem de buscar, no entre cristians dividits i enfrontats en lluites estèrils, buides d’amor a Jesús i de passió per l’Evangeli, sinó allà on anem construint comunitats que posen Crist al seu centre perquè, saben que «on n’hi ha dos o tres de reunits en el seu nom, allí hi és ell».

Aquell qui viu no el trobarem en una fe estancada i rutinària, gastada per tota mena de tòpics i de fórmules buides d’experiència, sinó cercant una qualitat nova en la nostra relació amb ell i en la nostra identificació amb el seu projecte. Un Jesús apagat i inert, que no enamora ni sedueix, que no toca els cors ni encomana la seva llibertat, és un "Jesús mort". No és el Crist viu, ressuscitat pel Pare. No és el qui viu i fa viure.

cerca o lejos

cerca o lejos

Domingo de Ramos (C) Lucas 22, 14-23, 56
¿QUÉ HACE DIOS EN UNA CRUZ?
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 24/03/10.- Según el relato evangélico, los que pasaban ante Jesús crucificado sobre la colina del Gólgota se burlaban de él y, riéndose de su impotencia, le decían: «Si eres Hijo de Dios, bájate de la cruz». Jesús no responde a la provocación. Su respuesta es un silencio cargado de misterio. Precisamente porque es Hijo de Dios permanecerá en la cruz hasta su muerte.

Las preguntas son inevitables: ¿Cómo es posible creer en un Dios crucificado por los hombres? ¿Nos damos cuenta de lo que estamos diciendo? ¿Qué hace Dios en una cruz? ¿Cómo puede subsistir una religión fundada en una concepción tan absurda de Dios?

Un "Dios crucificado" constituye una revolución y un escándalo que nos obliga a cuestionar todas las ideas que los humanos nos hacemos de un Dios al que supuestamente conocemos. El Crucificado no tiene el rostro ni los rasgos que las religiones atribuyen al Ser Supremo.

El "Dios crucificado" no es un ser omnipotente y majestuoso, inmutable y feliz, ajeno al sufrimiento de los humanos, sino un Dios impotente y humillado que sufre con nosotros el dolor, la angustia y hasta la misma muerte. Con la Cruz, o termina nuestra fe en Dios, o nos abrimos a una comprensión nueva y sorprendente de un Dios que, encarnado en nuestro sufrimiento, nos ama de manera increíble.

Ante el Crucificado empezamos a intuir que Dios, en su último misterio, es alguien que sufre con nosotros. Nuestra miseria le afecta. Nuestro sufrimiento le salpica. No existe un Dios cuya vida transcurre, por decirlo así, al margen de nuestras penas, lágrimas y desgracias. Él está en todos los Calvarios de nuestro mundo.

Este "Dios crucificado" no permite una fe frívola y egoísta en un Dios omnipotente al servicio de nuestros caprichos y pretensiones. Este Dios nos pone mirando hacia el sufrimiento, el abandono y el desamparo de tantas víctimas de la injusticia y de las desgracias. Con este Dios nos encontramos cuando nos acercamos al sufrimiento de cualquier crucificado.

Los cristianos seguimos dando toda clase de rodeos para no toparnos con el "Dios crucificado". Hemos aprendido, incluso, a levantar nuestra mirada hacia la Cruz del Señor, desviándola de los crucificados que están ante nuestros ojos. Sin embargo, la manera más auténtica de celebrar la Pasión del Señor es reavivar nuestra compasión. Sin esto, se diluye nuestra fe en el "Dios crucificado" y se abre la puerta a toda clase de manipulaciones. Que nuestro beso al Crucificado nos ponga siempre mirando hacia quienes, cerca o lejos de nosotros, viven sufriendo. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

QUE FAZ DEUS NUMA CRUZ?
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

Segundo o relato evangélico, os que passavam ante Jesus crucificado sobre a colina do Golgota escarneciam Dele e, rindo-se da Sua impotência, diziam-Lhe: «Se és o Filho de Deus, desce da cruz». Jesus não responde à provocação. A Sua resposta é um silêncio carregado de mistério. Precisamente porque é Filho de Deus permanecerá na cruz até à Sua morte.

As perguntas são inevitáveis: Como é possível acreditar num Deus crucificado pelos homens? Damo-nos conta do que estamos a dizer? Que faz Deus numa cruz? Como pode subsistir uma religião fundada numa concepção tão absurda de Deus?

Um "Deus crucificado" constitui uma revolução e um escândalo que nos obriga a questionar todas as ideias que nós, humanos, fazemos a um Deus a quem supostamente conhecemos. O Crucificado não tem o rosto nem os traços que as religiões atribuem ao Ser Supremo.

O "Deus crucificado" não é um ser omnipotente e majestoso, imutável e feliz, alheio ao sofrimento dos humanos, mas um Deus impotente e humilhado que sofre com nós a dor, a angustia e até a mesma morte. Com a Cruz, ou termina a nossa fé em Deus, ou nos abrimos a uma compreensão nova e surpreendente de um Deus que, encarnado no nosso sofrimento, nos ama de forma incrível.

Ante o Crucificado começamos a intuir que Deus, no Seu último mistério, é alguém que sofre com nós. A nossa miséria afecta-O. O nosso sofrimento salpica-O. Não existe um Deus cuja vida transcorre, por assim dizer, à margem das nossas penas, lágrimas e desgraças. Ele está em todos os Calvários do nosso mundo.

Este "Deus crucificado" não permite uma fé frívola e egoísta num Deus omnipotente ao serviço dos nossos caprichos e pretensões. Este Deus coloca-nos a olhar para o sofrimento, o abandono e o desamparo de tantas vítimas da injustiça e das desgraças. Com este Deus encontramo-nos, quando nos aproximamos do sofrimento de qualquer crucificado.

Os cristãos continuam a tomar todo o género de desvios para não dar com o "Deus crucificado". Temos aprendido, inclusive, a levantar o nosso olhar para a Cruz do Senhor, desviando-a dos crucificados que estão ante os nossos olhos. No entanto, a forma mais autêntica de celebrar a Paixão do Senhor é reavivar a nossa compaixão. Sem isto, dilui-se a nossa fé no "Deus crucificado" e abre-se a porta a todo o tipo de manipulações. Que o nosso beijo ao Crucificado nos coloque sempre a olhar para quem, próximo ou afastado de nós, vive a sofrer.

CHE FA DIO SU UNA CROCE
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

Secondo il racconto evangelico, quelli che passavano davanti a Gesù crocifisso sulla collina del Golgota si burlavano di lui e, ridendo della sua impotenza, gli dicevano: Se sei Figlio di Dio, scendi dalla croce. Gesù non risponde alla provocazione. La sua risposta è un silenzio carico di mistero. Proprio perché è Figlio di Dio, rimarrà sulla croce fino alla morte.

Le domande sono inevitabili: Com’è possibile credere in un Dio crocifisso dagli uomini? Ci rendiamo conto di che cosa diciamo? Che fa Dio su una croce? Come può sussistere una religione fondata in una concezione così assurda di Dio?

Un “Dio crocifisso” costituisce una rivoluzione e uno scandalo che ci obbliga a mettere in questione tutte le idee che noi umani ci facciamo di un Dio che supponiamo di conoscere. Il Crocifisso non ha il volto né i tratti che le religioni attribuiscono all’Essere Supremo.

Il “Dio crocifisso” non è un essere onnipotente e maestoso, immutabile e felice, estraneo alla sofferenza degli umani, ma un Dio impotente e umiliato che soffre con noi il dolore, l’angustia e persino la stessa morte. Con la Croce, o finisce la nostra fede in Dio, o ci apriamo a una comprensione nuova e sorprendente di un Dio che, incarnato nella nostra sofferenza, ci ama in maniera incredibile.

Davanti al Crocifisso incominciamo a intuire che Dio, nel suo mistero supremo, è qualcuno che soffre con noi. La nostra miseria lo tocca. La nostra sofferenza lo macchia. Non esiste un Dio la cui vita trascorre, per così dire, al margine delle nostre pene, lacrime e disgrazie. Egli sta in tutti i Calvari del nostro mondo.

Questo “Dio crocifisso” non permette una fede superficiale ed egoista in un Dio onnipotente a servizio dei nostri caprici e pretese. Questo Dio ci costringe a rivolgerci verso la sofferenza, l’abbandono e la solitudine di tante vittime dell’ingiustizia e delle disgrazie. Con questo Dio ci incontriamo, quando ci avviciniamo alla sofferenza di qualsiasi crocifisso.

Noi cristiani continuiamo a cambiare strade per non imbatterci con il “Dio crocifisso”. Abbiamo imparato anche ad alzare il nostro sguardo verso la Croce del Signore, sviandolo dai crocifissi che sono davanti ai nostri occhi. Ma la maniera più autentica di celebrare la Passione del Signore è ravvivare la nostra compassione. Senza far questo, si diluisce la nostra fede nel “Dio crocifisso” e si apre la porta ad ogni sorta di manipolazioni. Che il nostro bacio al Crocifisso ci rivolga sempre verso quelli che, vicini o lontani da noi, vivono nella sofferenza.

QUE FAIT-IL, DIEU, SUR UNE CROIX ?
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

D’après le récit évangélique, ceux qui passaient devant Jésus crucifié sur la colline du Golgotha, se moquaient de lui et, se jouant de son impuissance, lui disaient: “Si tu es le Fils de Dieu, descend de la croix”. Jésus ne répond pas à cette provocation. Sa réponse est un silence chargé de mystère. C’est justement parce qu’il est le Fils de Dieu, qu’il restera sur la croix jusqu’à sa mort.

Les questions sont inévitables: Comment est-il possible de croire en un Dieu crucifié par les hommes ? Este-ce que nous nous rendons compte de ce que nous disons ? Que fait-il, Dieu, sur une croix ? Comment une religion fondée sur une conception si absurde de Dieu peut-elle subsister ?

Un “Dieu crucifié” constitue une révolution et un scandale qui nous oblige à mettre en question toutes les idées que nous, les hommes, nous nous faisons sur un Dieu que nous supposons connaître. Le Crucifié n’a ni le visage ni les traits que les religions attribuent à l’Etre Suprême.

Le “Dieu crucifié” n’est pas un être tout-puissant et majestueux, immuable et heureux, étranger à la souffrance des êtres humains mais un Dieu impuissant et humilié qui subit avec nous la douleur, l’angoisse et même la mort. Avec la croix, soit notre foi est finie, soit nous nous ouvrons à une nouvelle et surprenante conception d’un Dieu qui, incarné dans notre souffrance, nous aime incroyablement.

Devant le crucifié nous commençons à découvrir que Dieu, dans son mystère ultime, est quelqu’un qui souffre avec nous. Il est touché par notre misère. Il est éclaboussé par notre souffrance. Un Dieu, dont la vie se déroule, pour ainsi dire, en dehors de nos peines, de nos larmes et malheurs, n’existe pas. Il est présent dans tous les Calvaires de notre monde.

Ce “Dieu crucifié” n’admet pas une foi frivole et égoïste en un Dieu tout-puissant au service de nos caprices et de nos prétentions. Ce Dieu nous met face à la souffrance, à l’abandon et à la déroute de tant de victimes de l’injustice et des malheurs. Nous rencontrons ce Dieu lorsque nous nous rapprochons de la souffrance de n’importe quel crucifié.

Nous, chrétiens, nous continuons à faire toute sorte de détours pour éviter le “Dieu crucifié”. Nous avons même appris à lever notre regard vers la croix du Seigneur, tout en le déviant de ces crucifiés qui sont devant nos yeux. Cependant, la manière la plus authentique de célébrer la Passion du Seigneur, est de raviver notre compassion. Autrement, notre foi dans le « Dieu crucifié » s’effrite, ouvrant la porte à toute sorte de manipulations. Qu’en embrassant le Crucifié, il nous aide à toujours regarder vers ceux qui, près ou loin de nous, vivent dans la souffrance.

WHAT’S GOD DOING ON A CROSS?
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

According to the gospel narrative, those who walked past the cross on Calvary and some of the leaders “jeered at him” and, seeing him so helpless, they mocked him and said, “If you are the king of the Jews save yourself.” Jesus, however, said nothing. His silence remains a mystery. And because he is the Son of God, he will remain on the cross until his death.

Some questions are inevitable: how is it possible for a God to be crucified for the sake of humanity? Do we realize what we are saying? What is God doing on a cross? How can a religion be based on such an absurd situation?

A “Crucified God” is both a revolution and a scandal that really makes us question all our ideas about a God whom we claim to know. A Crucified God does not have any feature of the Supreme Being that all religions imagine.

This “Crucified God” is not omnipotent and majestic, immutable and happy, free from any suffering, persecution and even death. With this Cross, we give up our faith in God, or we start thinking of a new and surprising kind of God who, accepting our own sufferings, loves us beyond our comprehension.

In front of the Crucified, we begin to realize that God, in its ultimate mystery, is someone who suffers with us. Our miseries touch him. Our sufferings affect him. There is no God whose life, so to speak, remains untouched by our grief, tears and sorrows. God is present in every Calvary in the world.

This “Crucified God” does not accept a frivolous or selfish faith in a God who is omnipotent at the service of our own whims and desires. This is a God who makes us look at the suffering, neglect and destitution of so many victims of injustice and disgrace. This is the God we are going to find when we get closer to anyone who is “crucified”.

Many of us Christians continue to take all kinds of detours in order to

avoid seeing the “Crucified God”. We have learnt even to look up towards the Cross of Jesus, and thus avoid seeing so many who are being crucified right in front of us. Yet, the real way to celebrate the Passion of our Lord consists in reviving our own compassion. Without it, there is no faith in the Crucified God, and the door is opened for all kinds of manipulations. When we kiss a cross, may our eyes be fixed on those who, near or far from us, live in suffering.

ZER ARI DA JAINKOA HOR GURUTZEAN?
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Ebanjelioko pasartearen arabera, Golgota mendixkan gurutzean zen Jesusen aurretik pasatzean, jendeak burla egiten zion eta, haren ezinaz barre eginez, ziotsoten: «Jainkoaren Semea bahaiz, jaits hadi gurutzetik». Eta Jesusek erantzunik ez haien probokazioari. Soilik, misterioak harturiko isiltasuna da Jesusen erantzuna. Hain juxtu, Jainkoaren Semea delako jarraituko du gurutzean, hil arte.

Ezin saihestuak dira galderak: Nolatan sinets daiteke gizakiak gurutzetu duen Jainko batengan? Jabetzen al gara esaten ari garenaz? Zer ari da Jainkoa hor gurutzean? Nolaz iraun dezake Jainkoaz halako uste zentzugabean fundatua den erlijio batek?

Bai, «Jainko gurutziltzatu» hori iraultza da eta eskandalua, ustez ezagutzen dugun Jainkoaz gizon-emakumeok ditugun ideiak koloka jartzera behartzen gaituena. Gure Gurutziltzatu horrek ez du erlijioek Izate Gorenari leporatzen dioten ezaugarririk: ez aurpegierarik, ez bestelakorik.

«Jainko gurutziltzatu» hori ez da ez izate ahalguztiduna eta handientsua, ez mugiezina eta zoriontsua, ez da gizakiaren sufrimenaz axolatzen ez dena, baizik Jainko ahalik gabea eta umiliatua da, gurekin sufritzen duena mina, larria eta, are, heriotza bera. Gurutzearekin bitan bat: edo Jainkoarekiko gure fedea bukatutzat eman, edo Jainkoa modu berri eta harrigarri batean hartzera jo, gure sufrimenean haragitua izanik, modu sinetsezinean maite gaituena.

Gurutziltzatuaren aurrean sumatzen hasten gara ezen Jainkoa, azken batean, gurekin sufritzen duen Jainkoa dela. Gure miseriak erasaten diona. Gure sufrimenak zipriztintzen duena. Ez da, nolabait esateko, gure atsekabeek, malkoek eta ezbeharrek ukitzen ez dute Jainkoa. Gure mundu honetako Kalbario guztietan da hura.

«Jainko gurutziltzatu» honek ez du biderik ematen gure nahikerien eta ameskerien zerbitzura egongo litzatekeen Jainko ahalguztidun batekiko fede axaleko eta egoistarako. Ostera, Jainko honek injustiziaren eta ezbeharren biktima den hainbat eta hainbat jenderen sufrimenari, bazter utziak izateari eta babesik ezari begira jartzen gaitu. Jainko honekin topo egiten dugu edozein gurutziltzatuagana hurbiltzen garenean.

Zoritxarrez, kristauok mila itzulinguru egiten dugu askotan «Jainko gurutziltzatuarekin» topo ez egiteko. Are, Jaunaren Gurutzera begiak jasotzen ikasi dugu, geure aurrean ditugun gurutziltzatuei ezikusiarena eginez bada ere. Halaz guztiz, Jaunaren Nekaldia erarik jatorrenean ospatzeko modua geure errukiari biziera berria ematea da. Hori egin ezean, «Jainko gurutziltzatuarekiko» gure fedea urardo bihurtzen da, eta mila manipulazio-erari ematen zaio aukera. Gure Gurutziltzatuari muin egiteak jar gaitzala, gugandik hurbil nahiz urrun, sufritzen ari direnei begira.

QUÈ HI FA DÉU EN UNA CREU?
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

Segons el relat evangèlic, els que passaven davant Jesús crucificat sobre el turó del Gòlgota es burlaven d'ell i, rient-se de la seva impotència, li deien: «Si ets Fill de Déu, baixa de la creu!». Jesús no respon la provocació. La seva resposta és un silenci carregat de misteri. Precisament perquè és Fill de Déu romandrà a la creu fins a la seva mort.

Les preguntes són inevitables: Com és possible creure en un Déu crucificat pels homes? Ens adonem del que estem dient? Què hi fa Déu en una creu? Com pot subsistir una religió fundada en una concepció tan absurda de Déu?

Un "Déu crucificat" constitueix una revolució i un escàndol que ens obliga a qüestionar totes les idees que els humans ens fem d'un Déu a qui suposadament coneixem. El Crucificat no té la cara ni els trets que les religions atribueixen a l'Ésser Suprem.

El "Déu crucificat" no és un ésser omnipotent i majestuós, immutable i feliç, aliè al sofriment dels humans, sinó un Déu impotent i humiliat que pateix amb nosaltres el dolor, l'angoixa i fins la mateixa mort. Amb la Creu, o acaba la nostra fe en Déu, o ens obrim a una comprensió nova i sorprenent d'un Déu que, encarnat en el nostre patiment, ens estima de manera increïble.

Davant el Crucificat vam començar a intuir que Déu, en el seu últim misteri, és algú que pateix amb nosaltres. La nostra misèria l'afecta. El nostre patiment l'esquitxa. No hi ha un Déu que viu, per dir-ho així, al marge de les nostres penes, llàgrimes i desgràcies. Ell està en tots els Calvaris del nostre món.

Aquest "Déu crucificat" no permet una fe frívola i egoista en un Déu omnipotent al servei dels nostres capricis i pretensions. Aquest Déu ens posa mirant cap al sofriment, l'abandó i el desemparament de tantes víctimes de la injustícia i de les desgràcies. Aquest Déu ens el trobem quan ens acostem al patiment de qualsevol crucificat.

Els cristians seguim donant tota mena de voltes per a no topar-nos amb el "Déu crucificat". Hem après, fins i tot, a aixecar la nostra mirada cap a la Creu del Senyor, desviant-la dels crucificats que tenim davant dels nostres ulls. No obstant això, la manera més autèntica de celebrar la Passió del Senyor és revifar la nostra compassió. Sense això, es dilueix la nostra fe en el "Déu crucificat" i s'obre la porta a tota mena de manipulacions. Que el nostre petó al Crucificat ens posi sempre mirant cap aquells qui, a prop o lluny de nosaltres, viuen patint.

capaces

capaces

5 de Cuaresma (C) Juan 8, 1-11
REVOLUCIÓN IGNORADA
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 17/03/10.- Le presentan a Jesús a una mujer sorprendida en adulterio. Todos conocen su destino: será lapidada hasta la muerte según lo establecido por la ley. Nadie habla del adúltero. Como sucede siempre en una sociedad machista, se condena a la mujer y se disculpa al varón. El desafío a Jesús es frontal: «La ley de Moisés nos manda apedrear a las adúlteras. Tú ¿qué dices?».

Jesús no soporta aquella hipocresía social alimentada por la prepotencia de los varones. Aquella sentencia a muerte no viene de Dios. Con sencillez y audacia admirables, introduce al mismo tiempo verdad, justicia y compasión en el juicio a la adúltera: «el que esté sin pecado, que arroje la primera piedra».

Los acusadores se retiran avergonzados. Ellos saben que son los más responsables de los adulterios que se cometen en aquella sociedad. Entonces Jesús se dirige a la mujer que acaba de escapar de la ejecución y, con ternura y respeto grande, le dice: «Tampoco yo te condeno». Luego, la anima a que su perdón se convierta en punto de partida de una vida nueva: «Anda, y en adelante no peques más».

Así es Jesús. Por fin ha existido sobre la tierra alguien que no se ha dejado condicionar por ninguna ley ni poder opresivo. Alguien libre y magnánimo que nunca odió ni condenó, nunca devolvió mal por mal. En su defensa y su perdón a esta adúltera hay más verdad y justicia que en nuestras reivindicaciones y condenas resentidas.

Los cristianos no hemos sido capaces todavía de extraer todas las consecuencias que encierra la actuación liberadora de Jesús frente a la opresión de la mujer. Desde una Iglesia dirigida e inspirada mayoritariamente por varones, no acertamos a tomar conciencia de todas las injusticias que sigue padeciendo la mujer en todos los ámbitos de la vida. Algún teólogo hablaba hace unos años de "la revolución ignorada" por el cristianismo.

Lo cierto es que, veinte siglos después, en los países de raíces supuestamente cristianas, seguimos viviendo en una sociedad donde con frecuencia la mujer no puede moverse libremente sin temer al varón. La violación, el maltrato y la humillación no son algo imaginario. Al contrario, constituyen una de las violencias más arraigadas y que más sufrimiento genera.

¿No ha de tener el sufrimiento de la mujer un eco más vivo y concreto en nuestras celebraciones, y un lugar más importante en nuestra labor de concienciación social? Pero, sobre todo, ¿no hemos de estar más cerca de toda mujer oprimida para denunciar abusos, proporcionar defensa inteligente y protección eficaz?

REVOLUÇÃO IGNORADA
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

Apresentam a Jesus uma mulher surpreendida em adultério. Todos conhecem o seu destino: será lapidada até à morte segundo o estabelecido pela lei. Ninguém fala do adúltero. Como ocorre sempre numa sociedade machista, condena-se a mulher e desculpa-se o homem. O desafio a Jesus é frontal: «A lei de Moisés manda-nos apedrejar as adúlteras. Tu, que dizes?».

Jesus não suporta aquela hipocrisia social alimentada pela prepotência dos homens. Aquela sentença à morte não vem de Deus. Com simplicidade e audácia admiráveis, introduz ao mesmo tempo verdade, justiça e compaixão no julgamento à adúltera: «o que esteja sem pecado, que atire a primeira pedra».

Os acusadores retiram-se envergonhados. Eles sabem que são os mais responsáveis dos adultérios que se cometem naquela sociedade. Então Jesus dirige-se à mulher que acaba de escapar da execução e, com ternura e grande respeito, diz-lhe: «Tampouco Eu te condeno». Logo, a anima a que o Seu perdão se converta no ponto de partida de una vida nova: «Vai, e daqui em diante não peques mais».

Assim é Jesus. Por fim existiu sobre a terra alguém que não se deixou condicionar por nenhuma lei nem poder opressivo. Alguém livre y magnânimo que nunca odiou nem condenou, nunca devolveu mal por mal. Em Sua defesa e o Seu perdão a esta adúltera há mais verdade e justiça que nas nossas reivindicações e condenações ressentidas.

Os cristãos não têm sido capazes todavia de extrair todas as consequências que encerra a actuação libertadora de Jesus frente à opressão da mulher. Desde uma Igreja dirigida e inspirada maioritariamente por homens, não acertamos a tomar consciência de todas as injustiças que continua a padecer a mulher em todos os âmbitos da vida. Algum teólogo falava há uns anos d’ "a revolução ignorada" pelo cristianismo.

O certo é que, vinte séculos depois, nos países de raíz supostamente cristã, continuamos a viver numa sociedade onde com frequência a mulher não pode mover-se livremente sem temer o homem. A violação, o mau trato e a humilhação não são algo imaginário. Pelo contrário, constituem uma das violências mais arraigadas e que mais sofrimento gera.

Não deverá ter o sofrimento da mulher um eco mais vivo e concreto nas nossas celebrações, e um lugar mais importante no nosso trabalho de consciencialização social? Mas, sobretudo, não devemos estar mais próximos de toda a mulher oprimida para denunciar abusos, proporcionar defesa inteligente e protecção eficaz?

RIVOLUZIONE IGNORATA
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

Presentarono a Gesù una donna sorpresa in adulterio. Tutti conoscono il suo destino: sarà lapidata fino alla morte, secondo la legge. Nessuno parla dell’adultero. Come accade sempre in una società maschilista, si condanna la donna e si discolpa il maschio. La sfida a Gesù è frontale: Mosè, nella Legge, ci ha comandato di lapidare donne come questa, Tu che ne dici?

Gesù non sopporta questa ipocrisia sociale, alimentata dalla prepotenza dei maschi. Quella sentenza a morte non viene da Dio. Con semplicità e audacia ammirabili, introduce nello stesso tempo verità, giustizia e compassione nel giudizio sull’adultera: Chi di voi è senza peccato, getti per primo la pietra contro di lei.

Gli accusatori se ne vanno con vergogna. Essi sanno che sonno i più responsabili degli adulteri che si commettono nella società. Allora Gesù si rivolge alla donna che si è appena sottratta all’esecuzione e, con tenerezza e rispetto grandi, le dice: Neanch’io ti condanno. Poi la incoraggia a convertire il suo perdono in punto di inizio di una vita nuova: Va’ e d’ora in poi non peccare più.

Gesù è così. Finalmente è esistito sulla terra qualcuno che non si è lasciato condizionare da alcuna legge né potere oppressivo. Qualcuno libero e magnanimo che non odiò mai né mai condannò, mai rispose al male col male. Nella sua difesa e nel suo perdono a quell’adultera c’è più verità e giustizia che nelle nostre rivendicazioni e condanne risentite.

Noi cristiani non siamo stati capaci ancora di ricavare tutte le conseguenze che racchiude l’atteggiamento liberatore di Gesù di fronte all’oppressione della donna. In una Chiesa diretta e ispirata soprattutto da maschi, non arriviamo a prendere coscienza di tutte le ingiustizie che continua a soffrire la donna in tutti gli ambiti della vita. Nessun teologo parlava fino a qualche anno fa della “rivoluzione ignorata” dal cristianesimo.

È certo che, venti secoli dopo, nei paesi dalle radici che si suppongono cristiane, continuiamo a vivere in una società in cui frequentemente la donna non può muoversi liberamente senza temere l’uomo. Lo stupro, il maltrattamento e l’umiliazione non sono qualcosa di immaginario. Al contrario, costituiscono una delle violenze più radicate e che generano maggiore sofferenza.

Non può avere la sofferenza della donna un’eco più forte e concreta nelle nostre celebrazioni, e un posto più importante nel nostro lavoro di coscientizzazione sociale? Ma, soprattutto, non dobbiamo rimanere più vicini a ogni donna oppressa per denunciare abusi e dare una difesa intelligente e una protezione efficace?

REVOLUTION IGNOREE
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

On présente à Jésus une femme prise en flagrant délit d’adultère. Tous connaissent son destin : être lapidée jusqu’à ce que mort s’en suive, d’après ce qui est établi par la loi. Personne ne mentionne l’homme adultère. Comme il est de coutume dans une société machiste, on condamne la femme et on excuse l’homme. C’est un défi frontal qui est lancé à Jésus : « La loi de Moïse nous demande de lapider les femmes adultères. Qu’en dis-tu ?”

Jésus ne supporte pas cette hypocrisie sociale nourrie par l’arrogance des hommes. Cette sentence-là de mort ne provient pas de Dieu. Avec une simplicité et une audace admirables, il introduit, en même temps, dans le jugement de la femme adultère, de la vérité, de la justice et de la compassion : « que celui qui est sans péché lui jette la première pierre ».

Les accusateurs se retirent couverts de honte. Ils savent bien que ce sont eux les plus responsables des adultères commis dans cette société-là. Alors, Jésus s’adresse à la femme qui vient d’échapper à l’exécution et, avec tendresse et grand respect, lui dit : « Moi non plus, je ne te condamne pas ». Ensuite, il l’encourage à ce que son pardon devienne le point de départ d’une nouvelle vie : « Va, et désormais ne pèche plus ».

Voilà comment il est, Jésus. Quelqu’un a existé enfin sur cette terre, qui ne s’est laissé conditionner par aucune loi ni pouvoir oppresseur. Quelqu’un de libre et de magnanime qui n’a jamais haï ni condamné, qui n’a jamais rendu le mal pour le mal. Dans la défense et le pardon qu’il offre à cette femme adultère, il y a plus de vérité et de justice que dans nos revendications et nos condamnations pleines de ressentiment.

Nous, chrétiens, nous n’avons pas encore été capables de tirer toutes les conséquences que renferme l’agissement libérateur de Jésus face à l’oppression de la femme. Dans une Eglise dirigée et inspirée majoritairement par des hommes, nous n’arrivons pas à prendre conscience de toutes les injustices que la femme continue de subir dans tous les domaines de la vie. Un théologien parlait il y a quelques années, de « la révolution ignorée » par le christianisme.

C’est qui est sûr, c’est que vingt siècles après, dans des pays aux racines soi-disant chrétiennes, nous continuons de vivre dans une société où souvent la femme ne peut pas bouger librement sans craindre l’homme. Le viol, les mauvais traitements et l’humiliation ne sont pas quelque chose d’imaginaire. Bien au contraire, ils constituent l’une des violences le plus ancrées, générant le plus de souffrance.

La souffrance de la femme, ne devrait-elle pas avoir un écho plus vif et concret dans nos célébrations, et une place plus importante dans notre travail de conscientisation sociale? Et surtout, ne devons-nous pas être plus proches de toute femme opprimée pour dénoncer les abus et lui fournir une défense intelligente et une protection efficace ?

FORGOTTEN REVOLUTION
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

The Pharisees brought to Jesus a woman who had been caught committing adultery. Everyone knew what her punishment would be: “death by stoning,” as prescribed by the Law of Moses. Nobody said anything about the adulterous man. As it was the case in so many male dominated societies, the woman is condemned and the man excused. Jesus is challenged by them: “What have you to say? Moses has ordered in the Law to condemn women like this to death by stoning.”

Jesus does not tolerate such social hypocrisy, backed up by the abuse of power by the male population. Such death sentence has never come from God. With great courage and skill, Jesus brings into his answer truth, justice and compassion: “If there is anyone of you who has not sinned, let him be the first to throw a stone at her.”

The accusers began to leave the place one by one, beginning with the eldest. They knew very well who were responsible for the adulteries in their society. Then Jesus turned to the woman who was left alone and, with great tenderness and respect, told her: “No one has condemned you; neither do I condemn you.” Jesus encouraged her to go away and sin no more.

That is the real Jesus. For the first time in history, someone stood up against oppressive laws and power. Jesus was free and magnanimous, who never hated or condemned anyone and who never returned evil for evil. By defending an adulterous woman, Jesus showed more truth and justice than most of us in our own demands and resentful condemnations.

Many of us Christians have not yet been able to learn and practice all the lessons taught by Jesus in defence of an oppressed woman. Being members of a Church made up and mainly dominated by males, we are unable to judge fairly the injustices that women are still suffering in many areas of our society. A few years ago, a theologian spoke about the “unknown revolution” of modern Christianity.

The fact remains that, twenty centuries later, in many countries traditionally Christian, we live in a society in which often a woman cannot survive without the help of man. Rape, violence and discrimination are all too real to be discounted. So widespread, in fact, that these are considered the root cause of most other gender injustices.

Gender discriminations should be identified and condemned more concretely and loudly in all our celebrations; it should occupy a prominent place in our social activities and planning. Shouldn’t Christians and the Church always be by the side of any oppressed woman, denouncing all abuses, and offer intelligent defence and adequate protection?

EZ IKUSIA EGIN DIOTEN IRAULTZA
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Adulterioan harrapatu duten emakume bat dakarkiote Jesusi. Guztiek ezagutzen dute halakoaren zoria: legeak arautua duenez, harrikatua izanen da, hiltzeraino. Inork ez du kontuan hartu gizon adulteriogilea. Beti bezala, gizarte matxista da, emakumea galdu eta gizonezkoa desenkusatu. Aurrez aurre egin diote Jesusi desafioa: «Moisesen legeak emakume adulteriogilea harrikatzeko agindu digu. Eta zuk zer diozu?»

Jesusek ezin jasan du gizarte-hipokresia hori, gizonezkoen agintekeriak elikatua. Hiltzeko agindu hori ez dator Jainkoagandik. Xume eta miresgarriki ausart, aldi berean eta batean bildu ditu Jesusek adulteriogilearen kontrako auzi horretan egia, zuzentasuna eta errukia: «zuetan bekaturik ez duenak bota diezaiola lehen harria».

Eta salatzaileak han doaz lotsaturik. Badakite ezen berak direla gizarte hartan egiten diren adulterioen erantzule handienak. Orduan hila izatetik libratu den emakumeari mintzatu zaio Jesus, eta samurkiro eta errespetu handiz diotso: «Nik ere ez zaitut gaitzesten». Ondoren, barkazio hori biziera berri baten abiapuntu bihur dezan erregutu dio: «Zoaz, eta ez gehiago bekaturik egin».

Horra zer den Jesus. Azkenean izan da lurrean ez inongo legek, ez botere zapaltzailek makurrarazi ez duen norbait. Norbait askea eta bihotz-handia, sekula inor gorrotatu eta gaitzetsi ez duena, gaitzik gaitzaren truke itzuli ez duena. Adulteriogile honi eskaini dion defentsan eta barkazioan gure eskabide zorrotzetan eta sumindurazko gaitzespenetan baino egia eta zuzenbide handiagoak nabari dira.

Kristauak ez gara oraino gai izan emakumearen zapalkuntzaren aurrean Jesusek izan duen jarduera askatzailearen ondorioak ateratzeko. Gehiengo nagusian gizonezkoek gidatu eta arnasturiko Elizan, ez gara iritsi jabetzera emakumea bizitzako eremu guztietan jasaten ari den zuzengabekeriaz.. Teologo bat, duela urte batzuk, kristauek «ez ikusia egin dioten iraultzaz» mintzo zen.

Nolanahi, hau da egia: hogei mende ondoren, ustez kristau-erroak dituzten lurraldeetan, gizarte baten bizi garela, zeinetan emakumea sarritan ezin baita mugitu libreki gizonezkoari beldur izan gabe. Bortxakeria, tratu txarra eta umilazioa ez dira irudipen huts. Aitzitik, indarkeriarik errotuenetarik dira eta sufrimendurik gehien eragiten dutenetarik.

Ez ote luke emakumearen sufrimenduak oihartzun biziagoa eta zehatzagoa izan behar gure ospakizunetan?, ez ote luke izan behar leku inportanteago bat gizartea kontzientziatzeko gure lanean? Baina, batez ere, ez ote genuke bizi behar emakume zapaldu ororengandik hurbilago, abusuak salatzeko, defentsa burutsua eta babes eginkorra eskaintzeko?


REVOLUCIÓ IGNORADA
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

Li presenten a Jesús una dona sorpresa en adulteri. Tots coneixen el seu destí: serà lapidada fins a la mort segons el que estableix la llei. Ningú parla de l’adúlter. Com passa sempre en una societat masclista, es condemna la dona i es disculpa l’home. El desafiament a Jesús és frontal: «Moisès en la Llei ens ordenà d’apedregar aquestes dones. I tu, què hi dius?».

Jesús no suporta aquella hipocresia social alimentada per la prepotència dels homes. Aquella sentència a mort no ve de Déu. Amb senzillesa i audàcia admirables, introdueix al mateix temps veritat, justícia i compassió en el judici a l’adúltera: «aquell de vosaltres que no tingui pecat, que tiri la primera pedra».

Els acusadors es retiren avergonyits. Ells saben que són els més responsables dels adulteris que es cometen en aquella societat. Llavors Jesús es dirigeix a la dona que acaba d’escapar de l’execució i, amb tendresa i gran respecte, li diu: «Jo tampoc no et condemno». Després, l’anima que el seu perdó es converteixi en punt de partida d’una vida nova: «Vés-te’n, i d’ara endavant no pequis més».

Així és Jesús. Per fi ha existit sobre la terra algú que no s’ha deixat condicionar per cap llei ni poder opressiu. Algú lliure i magnànim que mai va odiar ni condemnar, mai va tornar mal per mal. En la seva defensa i el seu perdó a aquesta adúltera hi ha més veritat i justícia que a les nostres reivindicacions i condemnes ressentides.

Els cristians no hem estat capaços encara d’extreure totes les conseqüències contingudes en l’actuació alliberadora de Jesús enfront de l’opressió de la dona. Des d’una Església dirigida i inspirada majoritàriament per homes, no vam encertar a prendre consciència de totes les injustícies que segueix patint la dona en tots els àmbits de la vida. Algun teòleg parlava fa uns anys de "la revolució ignorada" pel cristianisme.

El cert és que, vint segles després, en els països d’arrels suposadament cristianes, seguim vivint en una societat on sovint la dona no pot moure’s lliurement sense témer l’home. La violació, el maltractament i la humiliació no són quelcom imaginari. Al contrari, constitueixen una de les violències més arrelades i que més patiment genera.

No ha de tenir el patiment de la dona un ressò més viu i concret en les nostres celebracions, i un lloc més important en la nostra tasca de conscienciació social? Però, sobretot, no hem d’estar més a prop de tota dona oprimida per denunciar abusos, proporcionar defensa intel ligent i protecció eficaç? (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

interpela

interpela

4 Cuaresma (C) Lucas, 15, 1-3.11-32
EL OTRO HIJO
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 10/03/10.- Sin duda, la parábola más cautivadora de Jesús es la del "padre bueno", mal llamada "parábola del hijo pródigo". Precisamente este "hijo menor" ha atraído siempre la atención de comentaristas y predicadores. Su vuelta al hogar y la acogida increíble del padre han conmovido a todas las generaciones cristianas.

Sin embargo, la parábola habla también del "hijo mayor", un hombre que permanece junto a su padre, sin imitar la vida desordenada de su hermano, lejos del hogar. Cuando le informan de la fiesta organizada por su padre para acoger al hijo perdido, queda desconcertado. El retorno del hermano no le produce alegría, como a su padre, sino rabia: «se indignó y se negaba a entrar» en la fiesta. Nunca se había marchado de casa, pero ahora se siente como un extraño entre los suyos.

El padre sale a invitarlo con el mismo cariño con que ha acogido a su hermano. No le grita ni le da órdenes. Con amor humilde «trata de persuadirlo» para que entre en la fiesta de la acogida. Es entonces cuando el hijo explota dejando al descubierto todo su resentimiento. Ha pasado toda su vida cumpliendo órdenes del padre, pero no ha aprendido a amar como ama él. Ahora sólo sabe exigir sus derechos y denigrar a su hermano.

Ésta es la tragedia del hijo mayor. Nunca se ha marchado de casa, pero su corazón ha estado siempre lejos. Sabe cumplir mandamientos pero no sabe amar. No entiende el amor de su padre a aquel hijo perdido. Él no acoge ni perdona, no quiere saber nada con su hermano. Jesús termina su parábola sin satisfacer nuestra curiosidad: ¿entró en la fiesta o se quedó fuera?

Envueltos en la crisis religiosa de la sociedad moderna, nos hemos habituado a hablar de creyentes e increyentes, de practicantes y de alejados, de matrimonios bendecidos por la Iglesia y de parejas en situación irregular... Mientras nosotros seguimos clasificando a sus hijos, Dios nos sigue esperando a todos, pues no es propiedad de los buenos ni de los practicantes. Es Padre de todos.

El "hijo mayor" es una interpelación para quienes creemos vivir junto a él. ¿Qué estamos haciendo quienes no hemos abandonado la Iglesia? ¿Asegurar nuestra supervivencia religiosa observando lo mejor posible lo prescrito, o ser testigos del amor grande de Dios a todos sus hijos e hijas? ¿Estamos construyendo comunidades abiertas que saben comprender, acoger y acompañar a quienes buscan a Dios entre dudas e interrogantes? ¿Levantamos barreras o tendemos puentes? ¿les ofrecemos amistad o los miramos con recelo? (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

O OUTRO FILHO
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

Sem dúvida a parábola mais cativante de Jesus é a do "pai bom", mal chamada de "parábola do filho pródigo". Precisamente este "filho menor" atraiu sempre a atenção de comentadores e predicadores. O seu regresso ao lar e o acolhimento incrível do pai comoveram todas as gerações de cristãos.

No entanto, a parábola fala também do "filho mais velho", um homem que permanece junto ao seu pai, sem imitar a vida desordenada do seu e irmão longe do lar. Quando o informam da festa organizada pelo seu pai para acolher o filho perdido, fica desconcertado. O retorno do irmão não lhe produz alegria, como ao seu pai mas raiva, «indignou-se e negava-se a entrar» na festa. Nunca se tinha afastado de casa, mas agora sente como um estranho entre os seus.

O pai sai a convidá-lo com o mesmo carinho com que acolheu o seu irmão. Não lhe grita nem lhe dá ordenes. Com amor humilde «procura persuadi-lo» para que entre na festa de acolhimento. É então quando o filho explode deixando a descoberto todo o seu ressentimento. Passou toda a sua vida cumprindo ordens do pai, mas não aprendeu a amar como Ele ama. Agora só sabe exigir os seus direitos e denegrir o seu irmão.

Esta é a tragédia do filho mais velho. Nunca se foi embora de casa, mas o seu coração esteve sempre longe. Sabe cumprir mandamentos mas não sabe amar. Não entende o amor do seu pai por aquele filho perdido. Ele não acolhe nem perdoa, não quer saber nada com o seu irmão. Jesus termina a sua parábola sem satisfazer a nossa curiosidade: entrou na festa ou ficou fora?

Envoltos na crise religiosa da sociedade moderna, habituamo-nos a falar de crentes e não crentes, de praticantes e de afastados, de matrimónios benzidos pela Igreja e de casais em situação irregular. Enquanto nós continuamos a classificar os Seus filhos, Deus continua à espera de todos, pois não é propriedade dos bons nem dos praticantes. É Pai de todos.

O "filho mais velho" é uma interpretação para quem acredita que vivemos junto Dele. Que estamos a fazer os que não abandonaram a Igreja? Assegurar a nossa sobrevivência religiosa observando o melhor possível o prescrito, o ser testemunhas do amor grande de Deus a todos os Seus filhos e filhas? Estamos construindo comunidades abertas que sabem compreender, acolher e acompanhar a quem procura a Deus entre dúvidas e interrogações? Levantamos barreiras ou estendemos pontes? Oferecemos-lhes amizade ou olhamo-los com receio?

L’ALTRO FIGLIO
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

Indubbiamente, la parabola più accattivante di Gesù è quella del “padre buono”, erroneamente chiamata “parabola del figlio prodigo”. È proprio questo “figlio minore” che sempre ha attirato l’attenzione dei commentatori e dei predicatori. Il suo ritorno a casa e l’incredibile accoglienza del padre hanno commosso tutte le generazioni cristiane.

La parabola, però, parla anche del “figlio maggiore”, un uomo che rimane insieme al padre, senza imitare la vita disordinata del fratello, lontano da casa. Quando lo informano della festa organizzata dal padre per accogliere il figlio perduto, rimane sconcertato. Il ritorno del fratello non lo rallegra, come rallegra il padre, ma gli provoca rabbia: “S’indignò e non voleva entrare” alla festa. Non era mai andato via da casa, ma ora si sente come un estraneo tra i suoi.

Il padre esce a invitarlo con lo stesso affetto con cui ha accolto il fratello. Non lo sgrida, né gli dà ordini. Con umile amore cerca di persuaderlo a entrare alla festa dell’accoglienza. È questo il momento in cui il figlio esplode mettendo allo scoperto tutto il suo risentimento. Ha passato tutta la vita obbedendo agli ordini del padre, ma non ha imparato ad amare come ama lui. Adesso sa soltanto esigere i suoi diritti e denigrare il fratello.

Questa è la tragedia del figlio maggiore. Non ha mai lasciato la casa, ma il suo cuore è stato sempre lontano. Sa compiere i comandamenti, ma non sa amare. Non capisce l’amore del padre verso quel figlio perduto. Non accoglie né perdona, non vuol avere nulla a che fare con il fratello. Gesù conclude la parabola senza soddisfare la nostra curiosità: entrò alla festa o rimase fuori?

Nella crisi religiosa della società moderna, siamo abituati a parlare di credenti e di non credenti, di praticanti e di non praticanti, di matrimoni benedetti dalla Chiesa e di coppie in situazione irregolare… Mentre continuiamo a classificare i suoi figli, Dio continua ad attenderci tutti, poiché non è proprietà dei buoni né dei praticanti. È Padre di tutti.

Il “figlio maggiore” è una sfida per noi che crediamo di vivere uniti a lui. Che stiamo facendo noi che non abbiamo lasciato la Chiesa? Assicurare la nostra sopravvivenza religiosa, osservando il meglio possibile quanto è prescritto, o essendo testimoni del grande amore di Dio per tutte le sue figlie e i suoi figli? Costruiamo comunità aperte che sanno comprendere, accogliere e accompagnare quelli che cercano Dio tra dubbi e interrogativi? Eleviamo barriere o gettiamo ponti? Offriamo loro amicizia o li guardiamo con sfiducia?

L’ AUTRE FILS
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

La parabole du “ bon père ”, mal nommée “parabole du fils prodigue”, est sans doute la plus saisissante des paraboles Jésus. C’est justement ce « benjamin » qui a toujours attiré l’attention des commentateurs et des prédicateurs. Son retour au foyer et l’accueil incroyable du père ont ému des générations entières de chrétiens.

Cependant, la parabole parle aussi de « l’aîné », un garçon qui reste auprès de son père et qui n’imite pas la vie désordonnée de son frère, loin du foyer. Lorsqu’il est informé de la fête organisée par son père pour accueillir le fils perdu, il se sent troublé. Contrairement à son père, le retour de son frère ne suscite pas chez lui de la joie mais plutôt de l’indignation : « il se mit en colère et il refusait d’entrer à la fête ». Lui, n’était jamais parti de la maison mais maintenant il se sent comme un étranger parmi les siens.

Le père sort à sa rencontre pour l’inviter avec la même affection dont il avait accueilli son frère. Il ne crie pas après lui ni lui donne des ordres. Avec un amour humble, « il essaie de le persuader » pour qu’il prenne part à la fête de l’accueil. C’est alors que le fils éclate laissant à découvert tout son ressentiment. Lui, il a passé toute sa vie à obéir aux ordres de son père mais il n’a pas appris à aimer comme celui-ci sait aimer. Maintenant, il ne sait qu’exiger ses droits et dénigrer son frère.

C’est là la tragédie du fils aîné. Il n’a jamais quitté la maison mais son cœur est toujours resté loin. Il sait accomplir des commandements mais il ne sait pas aimer. Il ne comprend pas l’amour de son père à l’égard de ce fils perdu. Il n’accueille pas et ne pardonne pas. Il ne veut rien savoir de son frère. Jésus finit sa parabole sans satisfaire notre curiosité : finalement, est-il entré dans la fête ou est-il resté dehors ?

Immergés dans la crise religieuse de la société moderne, nous nous sommes habitués à parler de croyants et d’ incroyants, de pratiquants et d’éloignés, de couples bénis par l’Eglise et de couples en situation irrégulière… Pendant que nous continuons à classer ses fils, Dieu continue de nous attendre tous, car il n’est pas la propriété des bons ni des pratiquants. Il est notre Père à tous.

Le “fils aîné” constitue une interpellation pour nous, qui croyons vivre auprès de lui. Nous, qui n’avons pas quitté l’Eglise, que sommes-nous en train de faire ? Assurer notre survie religieuse en observant le mieux possible ce qui est prescrit ou être des témoins du grand amour de Dieu pour tous ses fils et pour toutes ses filles ? Construisons-nous des communautés ouvertes capables de comprendre, d’accueillir et d’accompagner ceux qui cherchent Dieu au milieu de leurs doutes et de leurs questions ? Dressons-nous des barrières ou savons-nous tendre des ponts ? Savons-nous leur offrir notre amitié ou les regardons-nous avec méfiance ?

THE OTHER SON
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

Without a doubt, this is the most interesting parable in the gospel, “The Good Father”, unfairly known as the parable of “The Prodigal Son.”

This younger son has attracted all the attention of commentators and preachers. His return home and the welcome extended by the father have

moved so many generations of Christians.

In fact, the parable pays a lot of attention to the elder brother, who had always stayed home with his father, unlike the younger brother who chose to lead a dissolute life away from home. When the big brother is told about the great party thrown by his father to welcome this lost son, he is greatly disturbed. His younger brother’s return does not make him happy, as his father is, but hurt and angry: “He was angry and refused to go in.” He had never left home, but now he felt like a stranger among his own.

The father went out to invite him in with the same affection shown to the returning son. He does not raise his voice or tell him what he must do. He simply tries to plead with him. But the elder son responds with anger and resentment. He has never disobeyed his orders; yet, he never learned to love as his father does. Now, this elder son claims all his rights and condemns his brother’s behaviour.

Such is the elder son’s sad story. He has never left home; but his heart was always far away. He has never disobeyed orders, yet he never learned to love. Evidently, he doesn’t understand his father’s love for his brother. He does not welcome or forgive him, and doesn’t want to know anything about him. Jesus ends his parable without telling us if the elder son actually joined the celebration or remained outside.

Involved as we are in the religious crisis of modern society, we are used to speak of believers and unbelievers, practicing and non-practicing people, married and living together couples, etc. So, while we keep labelling our children, God is always waiting for all of us: He is not the God of the good ones only, or those who stay home. He is the Father of all.

The elder son is a reference for those of us who claim to live with him. Actually, what are we really doing, those of us who haven’t left the Church? Are we trying to just survive by keeping the prescribed rituals or commandments, or are we witnesses of God’s love towards all people?

Are we helping to build open communities that welcome and learn to live with anyone who is seeking God? Do we raise barriers or build bridges? Do we extend a friendly hand or show signs of resentment?

BESTE SEMEA
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Jesusen parabolarik hunkigarriena, inondik ere, «aita onaren» hura da, era okerrean «seme hondatzailearen parabola» deitu izan dena. Hain juxtu, «seme gazte» honek deitu izan die atentzioa komentariogileei eta predikariei. Hura etxera itzuli eta aitak sinetsezineko moduan hartu izanak kristau-belaun guztiak hunkitu izan ditu.

Halaz guztiz, «seme nagusiaz» ere mintzo da parabola; aitarekin gelditu da hau, anaiaren bizitza nahasia imitatu gabe, etxetik urrun. Galdua zen semeari ongietorri egiteko aitak antolatu duen jaiaren berri eman diotenean, asaldatu egin da. Anaia itzuli izanak ez dio pozik eman, aitari bezala, baizik errabia: «haserretu zen eta ez zuen joan nahi» jaira. Ez zuen etxetik alde egin sekula; orain, ordea, arrotz sentitu da bereen artean.

Sartzeko dei egitera irten zaio aita, anaia onartu duen txera berarekin. Baina ez zaio joan oihuka, ezta agindua emanez ere. Maitasun apalez, «konbentzitu egin nahi du» harrerako festan parte har dezan. Orduantxe lehertu da gure mutila, bere erresumina agerian jarriz. Bizitza osoa eman du aitaren esana eginez, baina ez du ikasi aitak bezala maitatzen. Orain, bere eskubideak bakarrik ditu gogoan eta anaia gutxiestea.

Horra seme nagusiaren tragedia. Ez du sekula etxetik alde egin, ez, baina bihotza urrun izan du beti. Aginduak betetzen badaki, baina maitatzen ez. Ez du ulertu aitak galdua zen seme hari zion maitasuna. Ez daki zer den onartzea eta barkatzea, ez du deus jakin nahi bere anaiaz. Gure ikusmina ase gabe bukatu du Jesusek parabola: sartu ote zen ala kanpoan gelditu?

Gizarte modernoko krisi erlijiosoan murgildurik, ohituak gara fededunez eta fedegabeez mintzatzen, betetzaileez eta urrunduez, Elizak bedeinkaturiko ezkontza-bikoteez eta arauz kanpoko egoerako bikoteez... Guk haren seme-alabak sailkatzen jarraitzen dugun bitartean, guztion zain jarraitzen du Jainkoak, ez baita hura jende onaren ondare, ezta betetzaileena ere. Guztien Aita da.

«Seme nagusia» interpelatzen ari zaigu haren ondoan bizi garela uste dugunoi. Zer ari gara egiten Eliza bertan behera utzi ez dugunok? Geure superbizipena segurtatzen agindutakoa ahalik hobekien betez, ala bere seme-alaba guztiez Jainkoak duen maitasunaren testigu izaten? Elkarte irekiak ari al gara eraikitzen, duda-muda eta galdera artean Jainkoaren bila dabiltzanei ulertu, onartu eta lagun egiten dakitenak eraikitzen? Hesiak jartzen eta zubiak egiten ari ote gara? Adiskidetasuna eskaintzen ala errezeloa agertzen?

L'ALTRE FILL
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

Sens dubte, la paràbola més captivadora de Jesús és la del "pare bo", mal anomenada "paràbola del fill pròdig". Precisament aquest "fill jove" ha atret sempre l'atenció de comentaristes i predicadors. La seva tornada a la llar i l'acollida increïble del pare han commogut totes les generacions cristianes.

No obstant això, la paràbola parla també del "fill gran", un home que roman al costat del seu pare, sense imitar la vida desordenada del seu germà, lluny de la llar. Quan l'informen de la festa organitzada pel seu pare per acollir el fill perdut, queda desconcertat. El retorn del germà no li produeix alegria, com el seu pare, sinó ràbia: «s'indignà i no volia entrar" a la festa. Mai havia marxat de casa, però ara se sent com un estrany entre els seus.

El pare surt a convidar-lo amb el mateix afecte amb què ha acollit el seu germà. No l'escridassa ni li dóna ordres. Amb amor humil «tracta de persuadir-lo» perquè entri a la festa de l'acollida. És llavors quan el fill esclata deixant al descobert tot el seu ressentiment. Ha passat tota la seva vida complint ordres del pare, però no ha après a estimar com estima ell. Ara només sap exigir els seus drets i denigrar el seu germà.

Aquesta és la tragèdia del fill gran. Mai ha marxat de casa, però el seu cor ha estat sempre lluny. Sap complir manaments però no sap estimar. No entén l'amor del seu pare envers aquell fill perdut. Ell no acull ni perdona, no vol saber res amb el seu germà. Jesús acaba la seva paràbola sense satisfer la nostra curiositat: va entrar a la festa o es va quedar fora?

Envoltats en la crisi religiosa de la societat moderna, ens hem acostumat a parlar de creients i no creients, de practicants i d'allunyats, de matrimonis beneïts per l'Església i de parelles en situació irregular... Mentre nosaltres seguim classificant els seus fills, Déu ens segueix esperant a tots, ja que no és propietat dels bons ni dels practicants. És Pare de tots.

El "fill gran" és una interpel per als qui creiem viure al seu costat. Què estem fent que no hem abandonat l'Església? ¿Cal assegurar la nostra supervivència religiosa observant el millor possible el prescrit, o ser testimonis de l'amor gran de Déu a tots els seus fills i filles? Estem construint comunitats obertes que saben comprendre, acollir i acompanyar els qui cerquen Déu entre dubtes i interrogants? ¿Aixequem barreres o bastim ponts? ¿Els oferim amistat o els mirem amb recel?

alentando

alentando

3 Cuaresma (C) Lucas 13, 1-9
¿DÓNDE ESTAMOS NOSOTROS?
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 03/03/10.- Unos desconocidos le comunican a Jesús la noticia de la horrible matanza de unos galileos en el recinto sagrado del templo. El autor ha sido, una vez más, Pilato. Lo que más los horroriza es que la sangre de aquellos hombres se haya mezclado con la sangre de los animales que estaban ofreciendo a Dios.

No sabemos por qué acuden a Jesús. ¿Desean que se solidarice con las víctimas? ¿Quieren que les explique qué horrendo pecado han podido cometer para merecer una muerte tan ignominiosa? Y si no han pecado, ¿por qué Dios ha permitido aquella muerte sacrílega en su propio templo?

Jesús responde recordando otro acontecimiento dramático ocurrido en Jerusalén: la muerte de dieciocho personas aplastadas por la caída de un torreón de la muralla cercana a la piscina de Siloé. Pues bien, de ambos sucesos hace Jesús la misma afirmación: las víctimas no eran más pecadores que los demás. Y termina su intervención con la misma advertencia: «si no os convertís, todos pereceréis».

La respuesta de Jesús hace pensar. Antes que nada, rechaza la creencia tradicional de que las desgracias son un castigo de Dios. Jesús no piensa en un Dios "justiciero" que va castigando a sus hijos e hijas repartiendo aquí o allá enfermedades, accidentes o desgracias, como respuesta a sus pecados.

Después, cambia la perspectiva del planteamiento. No se detiene en elucubraciones teóricas sobre el origen último de las desgracias, hablando de la culpa de las víctimas o de la voluntad de Dios. Vuelve su mirada hacia los presentes y los enfrenta consigo mismos: han de escuchar en estos acontecimientos la llamada de Dios a la conversión y al cambio de vida.

Todavía vivimos estremecidos por el trágico terremoto de Haití. ¿Cómo leer esta tragedia desde la actitud de Jesús? Ciertamente, lo primero no es preguntarnos dónde está Dios, sino dónde estamos nosotros. La pregunta que puede encaminarnos hacia una conversión no es "¿por qué permite Dios esta horrible desgracia?", sino "¿cómo consentimos nosotros que tantos seres humanos vivan en la miseria, tan indefensos ante la fuerza de la naturaleza?".

Al Dios crucificado no lo encontraremos pidiéndole cuentas a una divinidad lejana, sino identificándonos con las víctimas. No lo descubriremos protestando de su indiferencia o negando su existencia, sino colaborando de mil formas por mitigar el dolor en Haití y en el mundo entero. Entonces, tal vez, intuiremos entre luces y sombras que Dios está en las víctimas, defendiendo su dignidad eterna, y en los que luchan contra el mal, alentando su combate. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

ONDE ESTAMOS NÓS?
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net

Uns desconhecidos comunicam a Jesus a notícia da horrível matança de uns galileus no recinto sagrado do templo. O autor foi mais uma vez, Pilatos. O que mais os horroriza é que o sangue daqueles homens se tenha misturado com o sangue dos animais que estavam a oferecer a Deus.

Não sabemos por que se dirigem a Jesus. Desejam que se solidarize com as vítimas? Querem que lhes expliquem que horrendo pecado poderão ter cometido para merecer uma morte tão ignominiosa? E se não pecaram, por que Deus permitiu aquela morte sacrílega no seu próprio templo?

Jesus responde recordando outro acontecimento dramático ocorrido em Jerusalém: a morte de dezoito pessoas esmagadas pela queda de um torreão da muralha junto à piscina de Siloé. Pois bem, de ambos acontecimentos faz Jesus a mesma afirmação: as vítimas não eram, mais pecadores que os outros. E termina a sua intervenção com a mesma advertência: «se não vos converteis, todos perecereis».

A resposta de Jesus faz pensar. Antes que nada, recusa a crença tradicional de que as desgraças são um castigo de Deus. Jesus não pensa num Deus "justiceiro" que vai castigando os seus filhos e filhas repartindo aqui ou ali doenças, acidentes ou desgraças, como resposta aos seus pecados.

Depois, muda a perspectiva da explicação. Não se detêm em elucubrações teóricas sobre a origem última das desgraças, falando da culpa das vítimas ou da vontade de Deus. Volta o seu olhar para os presentes e enfrenta-os consigo mesmos: escutarão nestes acontecimentos a chamada de Deus à conversão e à mudança de vida.

Todavia vivemos abalados pelo trágico terramoto do Haiti. Como ler esta tragédia a partir da atitude de Jesus? Certamente, o primeiro não é perguntar-nos onde está Deus, mas onde estamos nós. A pergunta que pode encaminhar-nos para uma conversão não é "por que permite Deus esta horrível desgraça?", mas "como consentimos nós que tantos seres humanos vivam na miséria, tão indefesos ante a força da natureza?".

Ao Deus crucificado não o encontraremos pedindo contas a uma divindade longínqua, mas identificando-nos com as vítimas. Não o descobriremos protestando pela Sua indiferença ou negando a Sua existência, mas colaborando de mil formas por mitigar a dor no Haiti e no mundo inteiro. Então, tal vez, possamos intuir entre luzes e sombras que Deus está nas vítimas, defendendo a sua dignidade eterna, e nos que lutam contra o mal, alentando o seu combate.

DOVE SIAMO NOI?
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net

Alcuni sconosciuti comunicano a Gesù la notizia dell’orribile massacro di alcuni galilei nel recinto sacro del tempio. Ancora una volta, l’autore è stato Pilato. Quello che maggiormente provoca orrore è che il sangue di quegli uomini si sia mescolato con il sangue degli animali che stavano offrendo a Dio.

Non sappiamo perché vanno da Gesù. Desiderano che si faccia solidale con le vittime? Vogliono che spieghi loro quale orribile peccato hanno potuto commettere per meritare una morte così ignominiosa? E se non hanno peccato, perché Dio ha permesso quella morte sacrilega nel suo stesso tempio? Gesù risponde ricordando un altro avvenimento drammatico accaduto in Gerusalemme: la morte di diciotto persone schiacciate dalla caduta di una torre delle mura vicina alla piscina di Siloe. E poi, di entrambi gli avvenimenti Gesù afferma la stessa cosa: le vittime non erano più peccatori degli altri. E finisce il suo intervento con il medesimo avvertimento: ”Se non vi convertite, perirete tutti allo stesso modo”.

La risposta di Gesù fa pensare. Innanzitutto rifiuta la credenza tradizionale che le disgrazie sono un castigo di Dio. Gesù non pensa a un Dio “giustiziere” che si dedica a castigare le sue figlie e i suoi figli, ripartendo qua e là infermità, incidenti o disgrazie, come risposta ai loro peccati.

Poi, cambia la prospettiva. Non si ferma a elucubrazioni teoriche sull’origine ultima delle disgrazie, parlando della colpa delle vittime o della volontà di Dio. Volge lo sguardo verso i presenti e li mette a confronto con se stessi: devono ascoltare in questi avvenimenti la chiamata di Dio alla conversione e a un cambiamento di vita.

Viviamo ancora sconvolti dal tragico terremoto di Haiti. Come leggere questa tragedia a partire dall’atteggiamento di Gesù?

Certo, non è innanzitutto chiedendoci dove sta Dio, ma dove siamo noi. La domanda che può indirizzarci verso una conversione non è “perché Dio permette questa orribile disgrazia?”, ma “come noi permettiamo che tanti esseri umani vivano nella miseria, così indifesi di fronte alla forza della natura?”.

Il Dio crocifisso non lo troveremo come chiedendo conto a una divinità lontana, ma identificandoci con le vittime. Non lo scopriremo protestando contro la sua indifferenza o negando la sua esistenza, ma collaborando in mille maniere per mitigare il dolore ad Haiti e nel mondo intero. Allora, forse, intuiremo fra luci e ombre che Dio è nelle vittime, difendendo la loro dignità eterna, e in coloro che lottano contro il male, incoraggiando la loro battaglia.

Où SOMMES-NOUS?
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net

Des inconnus communiquent à Jésus la nouvelle de l’horrible tuerie des galiléens dans l’enceinte du temple. L’auteur en a été, une fois de plus, Pilate. Ce qui les effraie le plus c’est le fait que le sang de ces hommes-là se soit mélangé au sang des animaux que l’on était en train d’offrir à Dieu.

Nous ne savons pas pourquoi ils viennent à Jésus. Souhaitent-ils qu’il se solidarise des victimes ? Veulent-ils qu’il leur explique quel affreux péché ont-ils pu commettre pour mériter une mort si ignominieuse ? Et s’ils n’ont pas péché, pourquoi Dieu a-t-il permis cette mort sacrilège dans son propre temple ?

Jésus répond en rappelant un autre événement dramatique survenu à Jérusalem: la mort de dix huit personnes écrasées par la chute d’une tour de la muraille proche de la piscine de Siloé. Eh bien, Jésus fait la même affirmation en parlant des deux événements : les victimes n’étaient pas plus pécheresses que les autres. Et il finit son intervention avec le même avertissement : « si vous ne vous convertissez pas, vous périrez tous ».

La réponse de Jésus donne à penser. Avant tout, il refuse la croyance traditionnelle selon laquelle les malheurs sont une punition divine. Jésus ne pense pas à un Dieu « justicier » qui punit ses fils et ses filles en distribuant ici et là des maladies, des accidents ou des malheurs, en réponse à leurs péchés.

Ensuite, il change la perspective de leur raisonnement. Il ne s’arrête pas à des élucubrations théoriques sur l’origine ultime des malheurs, en parlant de la faute des victimes ou de la volonté de Dieu. Il tourne son regard vers les gens présents et il les met face à eux-mêmes : dans ces événements, ils doivent entendre l’appel de Dieu à la conversion et au changement de vie.

Nous sommes encore impressionnés par le tragique séisme d’Haïti. Comment lire cette tragédie à partir de l’attitude de Jésus ? Certainement, la première des choses n’est pas de nous demander où est Dieu mais où nous sommes. La question qui peut nous conduire à la conversion n’est pas « pourquoi Dieu permet-il cet horrible malheur ? » mais plutôt « pourquoi consentons-nous que tant d’êtres humains croupissent dans la misère, sans aucune défense face à la force de la nature ? »

Nous ne trouverons pas le Dieu crucifié en train de demander des comptes à une divinité lointaine mais en train de s’identifier aux victimes. Nous ne le découvrirons pas en train de protester de son indifférence ou en train de nier son existence mais plutôt en train de collaborer de mille façons à calmer la douleur en Haïti et dans le monde entier. Alors, nous comprendrons peut-être, entre ombres et lumières, que Dieu se trouve parmi les victimes, en train de défendre leur éternelle dignité et chez ceux qui luttent contre le mal, en train d’encourager leur combat.

ON WHOSE SIDE ARE WE?
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net

Some unknown people came to Jesus and told him about a bloody incident that had taken place in the temple premises. The murder had been committed by none other than Pilate. What was worse, the blood of the murdered men had been mingled with that of their sacrificed animals.

It is not said why those people came to Jesus. Were they speaking for the victims? Were they seeking for an explanation of the sin that could justify such horrendous death? And, if there wasn’t any sin, why could God permit such heinous killing in his own temple?

Jesus answered by reminding them about another terrible incident that took place in Jerusalem: the death of eighteen people who were killed when the tower of Siloam fell on them. “Do you suppose that they were more guilty than the other people living in Jerusalem?” Jesus concludes by saying: they were not, and unless you repent you will all perish as they did.

Jesus’ answer should make us think. To begin with, Jesus rejects the popular belief that all calamities are a punishment from God. Jesus does not speak of a God

who is a Law keeper, who goes around punishing his sons and daughters, handing out illnesses, accidents and calamities, in response to their sins.

A little later, Jesus takes another approach. He does not try to explain any theory about the ultimate cause of evil: the guilt attributed to the victims or God’s own providence. Jesus turns towards those present and challenges them: take all these happenings as a call from God for your conversion, and change your life.

We are all still shaken up by the tragic earthquakes in Haiti. How can we read such tragedy from Jesus’ point of view? The first question, of course, should not be “Where was God?” but, rather, where were we? The question that should show us the way to conversion is not “why did God allow such tragedy?” We should rather ask ourselves, how can we allow that so many human beings still live in such misery, totally helpless against the fury of nature?

We will never find our Crucified God by asking accountability from a distant Divinity; but by identifying ourselves with the victims. We will never find God by accusing him of indifference or denying his existence. On the contrary, we should find ways to combat the sufferings in Haiti and other parts of the world. Then, perhaps, we shall discover, among the lights and shadows, that God lives among the victims, honouring their human dignity, protecting them against all ills, and challenging them to go on with their lives.

ZERTAN GARA GU?
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net

Ezezagun batzuek jakitera eman diote Jesusi ezen sekulako sarraskia egin dietela galilear batzuei tenpluaren barne sakratuan. Eragilea, beste behin, Pilato izan da. Hau iruditu zaie izugarriena: jende haren odola Jainkoari eskaintzen ari ziren animalien odolarekin nahastu izana.

Ez dakigu zergatik jo duten Jesusengana. Biktimekin bat egin dezan nahi ote dute? Halako heriotza iraingarria merezi izateko, zein bekatu beldurgarri egin duten argitu diezaien nahi ote dute? Eta bekatu egin ez badute, zergatik bide eman dio Jainkoak heriotza sakrilego honi bere tenpluan berean?

Jerusalemen izana den beste gertaera dramatiko bat gogora ekarriz erantzun die Jesusek: Siloeko urtegi ondoko harresiko dorrea erortzean zapaldurik hil diren hemezortzi pertsonen heriotza. Eta gertaera bi hauez baieztapen bera egin du Jesusek: biktima horiek ez ziren −esan die− gainerako jendea baino bekatariago. Eta ohar bera dagi bukatzeko: «bihozberritzen ez bazarete, guztiak galduko zarete».

Zer pentsatua ematen du Jesusen erantzun honek. Beste ezer baino lehen, uko egin dio zoritxarra Jainkoak eragindako zigorra delako sineskeria tradizionalari. Jainkoa ez da Jesusentzat jujari zorrotz bat, bere seme-alabak nola zigortuko dabilena, han eta hemen, bekatuen erantzuntzat, gaixotasunak, istripuak edo zoritxarrak bidaliz dabilena.

Ondoren, aldatu egin du haien ikuspegia. Ez da gelditu zoritxarren azken jatorriaren zoko-moko teorikoetan, biktimen erruaz edo Jainkoaren gogoaz hitz eginez. Aurrean dituen haiengana itzuli da, beren buruari begira jarrarazteko: gertaera hauetan Jainkoaren deia entzun behar dute, bihozberri daitezen eta bizieraz alda.

Gu geu, Haitiko lurrikara tragikoaz larriturik gara oraino. Nola irakurri tragedia hau Jesusen jarreratik? Dudarik gabe, lehen gauza ez da Jainkoa non den galdezka hastea, baizik non garan gu galdetzea. Konbertsiora bidera gaitzakeen galdera ez da hau: «zergatik bide eman dio Jainkoak zoritxar beldurgarri honi?», baizik «zergatik uzten dugu guk geuk hainbat jende miserian bizitzea, hain babesgabe bizitzea naturaren indarraren aurrean?»

Jainko gurutziltzatua ez dugu aurkituko urruneko jainko bati kontuak eskatuz, baizik biktimekin bat eginez. Ez dugu aurkituko haren axola-ezaz protesta eginez edo haren existentzia ukatuz, baizik mila eratan lan eginez Haitikoen eta mundu osokoen mina arintzeko. Orduan, agian, sumatuko dugu argi eta ilun artean Jainkoa biktimekin dela, haien betiko duintasuna defendatuz, eta gaitzaren kontra ari direnekin dela, haiei borrokan adore emanez.

ON SOM NOSALTRES?
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net

Uns desconeguts li comuniquen a Jesús la notícia de l'horrible matança d'uns galileus al recinte sagrat del temple. L'autor ha estat, una vegada més, Pilat. El que més els horroritza és que la sang d'aquells homes s'hagi barrejat amb la sang dels animals que estaven oferint a Déu.

No sabem per què van a Jesús. ¿Desitgen que se solidaritzi amb les víctimes? ¿Volen que els expliqui quin horrible pecat han pogut cometre per merèixer una mort tan ignominiosa? I si no han pecat, per què Déu ha permès aquella mort sacrílega en el seu propi temple?

Jesús respon recordant un altre esdeveniment dramàtic passat a Jerusalem: la mort de divuit persones aixafades per la caiguda d'una torrassa de la muralla propera a la piscina de Siloè. Doncs bé, dels dos esdeveniments fa Jesús la mateixa afirmació: les víctimes no eren pas més pecadors que els altres. I acaba la seva intervenció amb la mateixa advertència: «si no us convertiu, tots acabareu igual».

La resposta de Jesús fa pensar. Primer de tot, rebutja la creença tradicional que les desgràcies són un càstig de Déu. Jesús no pensa en un Déu "justicier" que va castigant els seus fills i filles repartint aquí o allà malalties, accidents o desgràcies, com a resposta als seus pecats.

Després, canvia la perspectiva del plantejament. No es deté en elucubracions teòriques sobre l'origen últim de les desgràcies, parlant de la culpa de les víctimes o de la voluntat de Déu. Gira la seva mirada cap als presents i els enfronta amb si mateixos: han d'escoltar en aquests esdeveniments la crida de Déu a la conversió i al canvi de vida.

Encara vivim estremits pel tràgic terratrèmol d'Haití. Com llegir aquesta tragèdia des de l'actitud de Jesús? Certament, el primer no és preguntar on és Déu, sinó on som nosaltres. La pregunta que pot encaminar cap a una conversió no és "per què permet Déu aquesta horrible desgràcia?", sinó "com consentim nosaltres que tants éssers humans visquin en la misèria, tan indefensos davant la força de la natura?".

El Déu crucificat no el trobarem demanant-li comptes a una divinitat llunyana, sinó identificant-nos amb les víctimes. No el descobrirem protestant de la seva indiferència o negant la seva existència, sinó col • laborant de mil maneres per mitigar el dolor a Haití i al món sencer. Llavors, potser, intuirem entre llums i ombres que Déu està en les víctimes, defensant la seva dignitat eterna, i en els qui lluiten contra el mal, encoratjant el seu combat.

impacto

impacto

2 Cuaresma (C) Lucas 9, 28-36
ESCUCHAR SOLO A JESÚS
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 24/02/10.- La escena es considerada tradicionalmente como "la transfiguración de Jesús". No es posible reconstruir con certeza la experiencia que dio origen a este sorprendente relato. Sólo sabemos que los evangelistas le dan gran importancia pues, según su relato, es una experiencia que deja entrever algo de la verdadera identidad de Jesús.

En un primer momento, el relato destaca la transformación de su rostro y, aunque vienen a conversar con él Moisés y Elías, tal vez como representantes de la ley y los profetas respectivamente, sólo el rostro de Jesús permanece transfigurado y resplandeciente en el centro de la escena.

Al parecer, los discípulos no captan el contenido profundo de lo que están viviendo, pues Pedro dice a Jesús: «Maestro, qué bien se está aquí. Haremos tres tiendas: una para ti, otra para Moisés y otra para Elías». Coloca a Jesús en el mismo plano y al mismo nivel que a los dos grandes personajes bíblicos. A cada uno su tienda. Jesús no ocupa todavía un lugar central y absoluto en su corazón.

La voz de Dios le va a corregir, revelando la verdadera identidad de Jesús: «Éste es mi Hijo, el escogido», el que tiene el rostro transfigurado. No ha de ser confundido con los de Moisés o Elías, que están apagados. «Escuchadle a él». A nadie más. Su Palabra es la única decisiva. Las demás nos han de llevar hasta él.

Es urgente recuperar en la Iglesia actual la importancia decisiva que tuvo en sus comienzos la experiencia de escuchar en el seno de las comunidades cristianas el relato de Jesús recogido en los evangelios. Estos cuatro escritos constituyen para los cristianos una obra única que no hemos de equiparar al resto de los libros bíblicos.

Hay algo que sólo en ellos podemos encontrar: el impacto causado por Jesús a los primeros que se sintieron atraídos por él y le siguieron. Los evangelios no son libros didácticos que exponen doctrina académica sobre Jesús. Tampoco biografías redactadas para informar con detalle sobre su trayectoria histórica. Son "relatos de conversión" que invitan al cambio, al seguimiento a Jesús y a la identificación con su proyecto.

Por eso piden ser escuchados en actitud de conversión. Y en esa actitud han de ser leídos, predicados, meditados y guardados en el corazón de cada creyente y de cada comunidad. Una comunidad cristiana que sabe escuchar cada domingo el relato evangélico de Jesús en actitud de conversión, comienza a transformarse. No tiene la Iglesia un potencial más vigoroso de renovación que el que se encierra en estos cuatro pequeños libros. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

reacción

reacción

1 Cuaresma (C) Lucas 4,1-13
IDENTIFICAR LAS TENTACIONES
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 17/02/10.- Según los evangelios, las tentaciones experimentadas por Jesús no son propiamente de orden moral. Son planteamientos en los que se le proponen maneras falsas de entender y vivir su misión. Por eso, su reacción nos sirve de modelo para nuestro comportamiento moral, pero, sobre todo, nos alerta para no desviarnos de la misión que Jesús ha confiado a sus seguidores.

Antes que nada, sus tentaciones nos ayudan a identificar con más lucidez y responsabilidad las que puede experimentar hoy su Iglesia y quienes la formamos. ¿Cómo seremos una Iglesia fiel a Jesús si no somos conscientes de las tentaciones más peligrosas que nos pueden desviar hoy de su proyecto y estilo de vida?

En la primera tentación, Jesús renuncia a utilizar a Dios para «convertir» las piedras en panes y saciar así su hambre. No seguirá ese camino. No vivirá buscando su propio interés. No utilizará al Padre de manera egoísta. Se alimentará de la Palabra viva de Dios. Sólo «multiplicará » los panes para alimentar el hambre de la gente.

Ésta es probablemente la tentación más grave de los cristianos de los países ricos: utilizar la religión para completar nuestro bienestar material, tranquilizar nuestras conciencias y vaciar nuestro cristianismo de compasión, viviendo sordos a la voz de Dios que nos sigue gritando ¿dónde están vuestros hermanos?

En la segunda tentación, Jesús renuncia a obtener «poder y gloria» a condición de someterse como todos los poderosos a los abusos, mentiras e injusticias en que se apoya el poder inspirado por el «diablo». El reino de Dios no se impone, se ofrece con amor. Sólo adorará al Dios de los pobres, débiles e indefensos.

En estos tiempos de pérdida de poder social es tentador para la Iglesia tratar de recuperar el «poder y la gloria» de otros tiempos pretendiendo incluso un poder absoluto sobre la sociedad. Estamos perdiendo una oportunidad histórica para entrar por un camino nuevo de servicio humilde y de acompañamiento fraterno al hombre y a la mujer de hoy, tan necesitados de amor y de esperanza.

En la tercera tentación, Jesús renuncia a cumplir su misión recurriendo al éxito fácil y la ostentación. No será un mesías triunfalista. Nunca pondrá a Dios al servicio de su vanagloria. Estará entre los suyos como el que sirve.

Siempre será tentador para algunos utilizar el espacio religioso para buscar reputación, renombre y prestigio. Pocas cosas son más ridículas en el seguimiento a Jesús que la ostentación y la búsqueda de honores. Hacen daño a la Iglesia y la vacían de verdad. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).