Blogia
ecleSALia del 11/04/07 al 31/07/10

cerca o lejos

cerca o lejos

Domingo de Ramos (C) Lucas 22, 14-23, 56
¿QUÉ HACE DIOS EN UNA CRUZ?
JOSÉ ANTONIO PAGOLA, vgentza@euskalnet.net
SAN SEBASTIÁN (GUIPUZCOA).

ECLESALIA, 24/03/10.- Según el relato evangélico, los que pasaban ante Jesús crucificado sobre la colina del Gólgota se burlaban de él y, riéndose de su impotencia, le decían: «Si eres Hijo de Dios, bájate de la cruz». Jesús no responde a la provocación. Su respuesta es un silencio cargado de misterio. Precisamente porque es Hijo de Dios permanecerá en la cruz hasta su muerte.

Las preguntas son inevitables: ¿Cómo es posible creer en un Dios crucificado por los hombres? ¿Nos damos cuenta de lo que estamos diciendo? ¿Qué hace Dios en una cruz? ¿Cómo puede subsistir una religión fundada en una concepción tan absurda de Dios?

Un "Dios crucificado" constituye una revolución y un escándalo que nos obliga a cuestionar todas las ideas que los humanos nos hacemos de un Dios al que supuestamente conocemos. El Crucificado no tiene el rostro ni los rasgos que las religiones atribuyen al Ser Supremo.

El "Dios crucificado" no es un ser omnipotente y majestuoso, inmutable y feliz, ajeno al sufrimiento de los humanos, sino un Dios impotente y humillado que sufre con nosotros el dolor, la angustia y hasta la misma muerte. Con la Cruz, o termina nuestra fe en Dios, o nos abrimos a una comprensión nueva y sorprendente de un Dios que, encarnado en nuestro sufrimiento, nos ama de manera increíble.

Ante el Crucificado empezamos a intuir que Dios, en su último misterio, es alguien que sufre con nosotros. Nuestra miseria le afecta. Nuestro sufrimiento le salpica. No existe un Dios cuya vida transcurre, por decirlo así, al margen de nuestras penas, lágrimas y desgracias. Él está en todos los Calvarios de nuestro mundo.

Este "Dios crucificado" no permite una fe frívola y egoísta en un Dios omnipotente al servicio de nuestros caprichos y pretensiones. Este Dios nos pone mirando hacia el sufrimiento, el abandono y el desamparo de tantas víctimas de la injusticia y de las desgracias. Con este Dios nos encontramos cuando nos acercamos al sufrimiento de cualquier crucificado.

Los cristianos seguimos dando toda clase de rodeos para no toparnos con el "Dios crucificado". Hemos aprendido, incluso, a levantar nuestra mirada hacia la Cruz del Señor, desviándola de los crucificados que están ante nuestros ojos. Sin embargo, la manera más auténtica de celebrar la Pasión del Señor es reavivar nuestra compasión. Sin esto, se diluye nuestra fe en el "Dios crucificado" y se abre la puerta a toda clase de manipulaciones. Que nuestro beso al Crucificado nos ponga siempre mirando hacia quienes, cerca o lejos de nosotros, viven sufriendo. (Eclesalia Informativo autoriza y recomienda la difusión de sus artículos, indicando su procedencia).

QUE FAZ DEUS NUMA CRUZ?
José Antonio Pagola. Tradução: Antonio Manuel Álvarez Pérez

Segundo o relato evangélico, os que passavam ante Jesus crucificado sobre a colina do Golgota escarneciam Dele e, rindo-se da Sua impotência, diziam-Lhe: «Se és o Filho de Deus, desce da cruz». Jesus não responde à provocação. A Sua resposta é um silêncio carregado de mistério. Precisamente porque é Filho de Deus permanecerá na cruz até à Sua morte.

As perguntas são inevitáveis: Como é possível acreditar num Deus crucificado pelos homens? Damo-nos conta do que estamos a dizer? Que faz Deus numa cruz? Como pode subsistir uma religião fundada numa concepção tão absurda de Deus?

Um "Deus crucificado" constitui uma revolução e um escândalo que nos obriga a questionar todas as ideias que nós, humanos, fazemos a um Deus a quem supostamente conhecemos. O Crucificado não tem o rosto nem os traços que as religiões atribuem ao Ser Supremo.

O "Deus crucificado" não é um ser omnipotente e majestoso, imutável e feliz, alheio ao sofrimento dos humanos, mas um Deus impotente e humilhado que sofre com nós a dor, a angustia e até a mesma morte. Com a Cruz, ou termina a nossa fé em Deus, ou nos abrimos a uma compreensão nova e surpreendente de um Deus que, encarnado no nosso sofrimento, nos ama de forma incrível.

Ante o Crucificado começamos a intuir que Deus, no Seu último mistério, é alguém que sofre com nós. A nossa miséria afecta-O. O nosso sofrimento salpica-O. Não existe um Deus cuja vida transcorre, por assim dizer, à margem das nossas penas, lágrimas e desgraças. Ele está em todos os Calvários do nosso mundo.

Este "Deus crucificado" não permite uma fé frívola e egoísta num Deus omnipotente ao serviço dos nossos caprichos e pretensões. Este Deus coloca-nos a olhar para o sofrimento, o abandono e o desamparo de tantas vítimas da injustiça e das desgraças. Com este Deus encontramo-nos, quando nos aproximamos do sofrimento de qualquer crucificado.

Os cristãos continuam a tomar todo o género de desvios para não dar com o "Deus crucificado". Temos aprendido, inclusive, a levantar o nosso olhar para a Cruz do Senhor, desviando-a dos crucificados que estão ante os nossos olhos. No entanto, a forma mais autêntica de celebrar a Paixão do Senhor é reavivar a nossa compaixão. Sem isto, dilui-se a nossa fé no "Deus crucificado" e abre-se a porta a todo o tipo de manipulações. Que o nosso beijo ao Crucificado nos coloque sempre a olhar para quem, próximo ou afastado de nós, vive a sofrer.

CHE FA DIO SU UNA CROCE
José Antonio Pagola. Traduzione: Mercedes Cerezo

Secondo il racconto evangelico, quelli che passavano davanti a Gesù crocifisso sulla collina del Golgota si burlavano di lui e, ridendo della sua impotenza, gli dicevano: Se sei Figlio di Dio, scendi dalla croce. Gesù non risponde alla provocazione. La sua risposta è un silenzio carico di mistero. Proprio perché è Figlio di Dio, rimarrà sulla croce fino alla morte.

Le domande sono inevitabili: Com’è possibile credere in un Dio crocifisso dagli uomini? Ci rendiamo conto di che cosa diciamo? Che fa Dio su una croce? Come può sussistere una religione fondata in una concezione così assurda di Dio?

Un “Dio crocifisso” costituisce una rivoluzione e uno scandalo che ci obbliga a mettere in questione tutte le idee che noi umani ci facciamo di un Dio che supponiamo di conoscere. Il Crocifisso non ha il volto né i tratti che le religioni attribuiscono all’Essere Supremo.

Il “Dio crocifisso” non è un essere onnipotente e maestoso, immutabile e felice, estraneo alla sofferenza degli umani, ma un Dio impotente e umiliato che soffre con noi il dolore, l’angustia e persino la stessa morte. Con la Croce, o finisce la nostra fede in Dio, o ci apriamo a una comprensione nuova e sorprendente di un Dio che, incarnato nella nostra sofferenza, ci ama in maniera incredibile.

Davanti al Crocifisso incominciamo a intuire che Dio, nel suo mistero supremo, è qualcuno che soffre con noi. La nostra miseria lo tocca. La nostra sofferenza lo macchia. Non esiste un Dio la cui vita trascorre, per così dire, al margine delle nostre pene, lacrime e disgrazie. Egli sta in tutti i Calvari del nostro mondo.

Questo “Dio crocifisso” non permette una fede superficiale ed egoista in un Dio onnipotente a servizio dei nostri caprici e pretese. Questo Dio ci costringe a rivolgerci verso la sofferenza, l’abbandono e la solitudine di tante vittime dell’ingiustizia e delle disgrazie. Con questo Dio ci incontriamo, quando ci avviciniamo alla sofferenza di qualsiasi crocifisso.

Noi cristiani continuiamo a cambiare strade per non imbatterci con il “Dio crocifisso”. Abbiamo imparato anche ad alzare il nostro sguardo verso la Croce del Signore, sviandolo dai crocifissi che sono davanti ai nostri occhi. Ma la maniera più autentica di celebrare la Passione del Signore è ravvivare la nostra compassione. Senza far questo, si diluisce la nostra fede nel “Dio crocifisso” e si apre la porta ad ogni sorta di manipolazioni. Che il nostro bacio al Crocifisso ci rivolga sempre verso quelli che, vicini o lontani da noi, vivono nella sofferenza.

QUE FAIT-IL, DIEU, SUR UNE CROIX ?
José Antonio Pagola, Traducteur: Carlos Orduna, csv

D’après le récit évangélique, ceux qui passaient devant Jésus crucifié sur la colline du Golgotha, se moquaient de lui et, se jouant de son impuissance, lui disaient: “Si tu es le Fils de Dieu, descend de la croix”. Jésus ne répond pas à cette provocation. Sa réponse est un silence chargé de mystère. C’est justement parce qu’il est le Fils de Dieu, qu’il restera sur la croix jusqu’à sa mort.

Les questions sont inévitables: Comment est-il possible de croire en un Dieu crucifié par les hommes ? Este-ce que nous nous rendons compte de ce que nous disons ? Que fait-il, Dieu, sur une croix ? Comment une religion fondée sur une conception si absurde de Dieu peut-elle subsister ?

Un “Dieu crucifié” constitue une révolution et un scandale qui nous oblige à mettre en question toutes les idées que nous, les hommes, nous nous faisons sur un Dieu que nous supposons connaître. Le Crucifié n’a ni le visage ni les traits que les religions attribuent à l’Etre Suprême.

Le “Dieu crucifié” n’est pas un être tout-puissant et majestueux, immuable et heureux, étranger à la souffrance des êtres humains mais un Dieu impuissant et humilié qui subit avec nous la douleur, l’angoisse et même la mort. Avec la croix, soit notre foi est finie, soit nous nous ouvrons à une nouvelle et surprenante conception d’un Dieu qui, incarné dans notre souffrance, nous aime incroyablement.

Devant le crucifié nous commençons à découvrir que Dieu, dans son mystère ultime, est quelqu’un qui souffre avec nous. Il est touché par notre misère. Il est éclaboussé par notre souffrance. Un Dieu, dont la vie se déroule, pour ainsi dire, en dehors de nos peines, de nos larmes et malheurs, n’existe pas. Il est présent dans tous les Calvaires de notre monde.

Ce “Dieu crucifié” n’admet pas une foi frivole et égoïste en un Dieu tout-puissant au service de nos caprices et de nos prétentions. Ce Dieu nous met face à la souffrance, à l’abandon et à la déroute de tant de victimes de l’injustice et des malheurs. Nous rencontrons ce Dieu lorsque nous nous rapprochons de la souffrance de n’importe quel crucifié.

Nous, chrétiens, nous continuons à faire toute sorte de détours pour éviter le “Dieu crucifié”. Nous avons même appris à lever notre regard vers la croix du Seigneur, tout en le déviant de ces crucifiés qui sont devant nos yeux. Cependant, la manière la plus authentique de célébrer la Passion du Seigneur, est de raviver notre compassion. Autrement, notre foi dans le « Dieu crucifié » s’effrite, ouvrant la porte à toute sorte de manipulations. Qu’en embrassant le Crucifié, il nous aide à toujours regarder vers ceux qui, près ou loin de nous, vivent dans la souffrance.

WHAT’S GOD DOING ON A CROSS?
José Antonio Pagola. Translator: José Antonio Arroyo

According to the gospel narrative, those who walked past the cross on Calvary and some of the leaders “jeered at him” and, seeing him so helpless, they mocked him and said, “If you are the king of the Jews save yourself.” Jesus, however, said nothing. His silence remains a mystery. And because he is the Son of God, he will remain on the cross until his death.

Some questions are inevitable: how is it possible for a God to be crucified for the sake of humanity? Do we realize what we are saying? What is God doing on a cross? How can a religion be based on such an absurd situation?

A “Crucified God” is both a revolution and a scandal that really makes us question all our ideas about a God whom we claim to know. A Crucified God does not have any feature of the Supreme Being that all religions imagine.

This “Crucified God” is not omnipotent and majestic, immutable and happy, free from any suffering, persecution and even death. With this Cross, we give up our faith in God, or we start thinking of a new and surprising kind of God who, accepting our own sufferings, loves us beyond our comprehension.

In front of the Crucified, we begin to realize that God, in its ultimate mystery, is someone who suffers with us. Our miseries touch him. Our sufferings affect him. There is no God whose life, so to speak, remains untouched by our grief, tears and sorrows. God is present in every Calvary in the world.

This “Crucified God” does not accept a frivolous or selfish faith in a God who is omnipotent at the service of our own whims and desires. This is a God who makes us look at the suffering, neglect and destitution of so many victims of injustice and disgrace. This is the God we are going to find when we get closer to anyone who is “crucified”.

Many of us Christians continue to take all kinds of detours in order to

avoid seeing the “Crucified God”. We have learnt even to look up towards the Cross of Jesus, and thus avoid seeing so many who are being crucified right in front of us. Yet, the real way to celebrate the Passion of our Lord consists in reviving our own compassion. Without it, there is no faith in the Crucified God, and the door is opened for all kinds of manipulations. When we kiss a cross, may our eyes be fixed on those who, near or far from us, live in suffering.

ZER ARI DA JAINKOA HOR GURUTZEAN?
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Ebanjelioko pasartearen arabera, Golgota mendixkan gurutzean zen Jesusen aurretik pasatzean, jendeak burla egiten zion eta, haren ezinaz barre eginez, ziotsoten: «Jainkoaren Semea bahaiz, jaits hadi gurutzetik». Eta Jesusek erantzunik ez haien probokazioari. Soilik, misterioak harturiko isiltasuna da Jesusen erantzuna. Hain juxtu, Jainkoaren Semea delako jarraituko du gurutzean, hil arte.

Ezin saihestuak dira galderak: Nolatan sinets daiteke gizakiak gurutzetu duen Jainko batengan? Jabetzen al gara esaten ari garenaz? Zer ari da Jainkoa hor gurutzean? Nolaz iraun dezake Jainkoaz halako uste zentzugabean fundatua den erlijio batek?

Bai, «Jainko gurutziltzatu» hori iraultza da eta eskandalua, ustez ezagutzen dugun Jainkoaz gizon-emakumeok ditugun ideiak koloka jartzera behartzen gaituena. Gure Gurutziltzatu horrek ez du erlijioek Izate Gorenari leporatzen dioten ezaugarririk: ez aurpegierarik, ez bestelakorik.

«Jainko gurutziltzatu» hori ez da ez izate ahalguztiduna eta handientsua, ez mugiezina eta zoriontsua, ez da gizakiaren sufrimenaz axolatzen ez dena, baizik Jainko ahalik gabea eta umiliatua da, gurekin sufritzen duena mina, larria eta, are, heriotza bera. Gurutzearekin bitan bat: edo Jainkoarekiko gure fedea bukatutzat eman, edo Jainkoa modu berri eta harrigarri batean hartzera jo, gure sufrimenean haragitua izanik, modu sinetsezinean maite gaituena.

Gurutziltzatuaren aurrean sumatzen hasten gara ezen Jainkoa, azken batean, gurekin sufritzen duen Jainkoa dela. Gure miseriak erasaten diona. Gure sufrimenak zipriztintzen duena. Ez da, nolabait esateko, gure atsekabeek, malkoek eta ezbeharrek ukitzen ez dute Jainkoa. Gure mundu honetako Kalbario guztietan da hura.

«Jainko gurutziltzatu» honek ez du biderik ematen gure nahikerien eta ameskerien zerbitzura egongo litzatekeen Jainko ahalguztidun batekiko fede axaleko eta egoistarako. Ostera, Jainko honek injustiziaren eta ezbeharren biktima den hainbat eta hainbat jenderen sufrimenari, bazter utziak izateari eta babesik ezari begira jartzen gaitu. Jainko honekin topo egiten dugu edozein gurutziltzatuagana hurbiltzen garenean.

Zoritxarrez, kristauok mila itzulinguru egiten dugu askotan «Jainko gurutziltzatuarekin» topo ez egiteko. Are, Jaunaren Gurutzera begiak jasotzen ikasi dugu, geure aurrean ditugun gurutziltzatuei ezikusiarena eginez bada ere. Halaz guztiz, Jaunaren Nekaldia erarik jatorrenean ospatzeko modua geure errukiari biziera berria ematea da. Hori egin ezean, «Jainko gurutziltzatuarekiko» gure fedea urardo bihurtzen da, eta mila manipulazio-erari ematen zaio aukera. Gure Gurutziltzatuari muin egiteak jar gaitzala, gugandik hurbil nahiz urrun, sufritzen ari direnei begira.

QUÈ HI FA DÉU EN UNA CREU?
José Antonio Pagola. Traductor: Francesc Bragulat

Segons el relat evangèlic, els que passaven davant Jesús crucificat sobre el turó del Gòlgota es burlaven d'ell i, rient-se de la seva impotència, li deien: «Si ets Fill de Déu, baixa de la creu!». Jesús no respon la provocació. La seva resposta és un silenci carregat de misteri. Precisament perquè és Fill de Déu romandrà a la creu fins a la seva mort.

Les preguntes són inevitables: Com és possible creure en un Déu crucificat pels homes? Ens adonem del que estem dient? Què hi fa Déu en una creu? Com pot subsistir una religió fundada en una concepció tan absurda de Déu?

Un "Déu crucificat" constitueix una revolució i un escàndol que ens obliga a qüestionar totes les idees que els humans ens fem d'un Déu a qui suposadament coneixem. El Crucificat no té la cara ni els trets que les religions atribueixen a l'Ésser Suprem.

El "Déu crucificat" no és un ésser omnipotent i majestuós, immutable i feliç, aliè al sofriment dels humans, sinó un Déu impotent i humiliat que pateix amb nosaltres el dolor, l'angoixa i fins la mateixa mort. Amb la Creu, o acaba la nostra fe en Déu, o ens obrim a una comprensió nova i sorprenent d'un Déu que, encarnat en el nostre patiment, ens estima de manera increïble.

Davant el Crucificat vam començar a intuir que Déu, en el seu últim misteri, és algú que pateix amb nosaltres. La nostra misèria l'afecta. El nostre patiment l'esquitxa. No hi ha un Déu que viu, per dir-ho així, al marge de les nostres penes, llàgrimes i desgràcies. Ell està en tots els Calvaris del nostre món.

Aquest "Déu crucificat" no permet una fe frívola i egoista en un Déu omnipotent al servei dels nostres capricis i pretensions. Aquest Déu ens posa mirant cap al sofriment, l'abandó i el desemparament de tantes víctimes de la injustícia i de les desgràcies. Aquest Déu ens el trobem quan ens acostem al patiment de qualsevol crucificat.

Els cristians seguim donant tota mena de voltes per a no topar-nos amb el "Déu crucificat". Hem après, fins i tot, a aixecar la nostra mirada cap a la Creu del Senyor, desviant-la dels crucificats que tenim davant dels nostres ulls. No obstant això, la manera més autèntica de celebrar la Passió del Senyor és revifar la nostra compassió. Sense això, es dilueix la nostra fe en el "Déu crucificat" i s'obre la porta a tota mena de manipulacions. Que el nostre petó al Crucificat ens posi sempre mirant cap aquells qui, a prop o lluny de nosaltres, viuen patint.

0 comentarios